Bildiğimiz sözcükler, eskitilmiş bir onuru koruyor. Bu onur şiirin kirletilmemiş hayali mi? Hem Rimbaud bu hayalin ırzına geçmemiş miydi?
Gitmek, bütün zamanlarda ve dillerde cehennem. Aynı yerde pineklemek cinnet. Şiir kapalı cenneti “ortaikidenayrılançocuklar”ın.
Şiirin manifestosu bu ülkede asla kanla yazılmadı. Hem buna gerek var mı ki zaten?
Cesur olan korkaklar aynı kıyıda durarak tasavvufi denilebilecek bir kalp yolculuğuna çıktılar. Artık kimse yok şairler kervanında hüznün şarkısını söyleyenlerden başka.
Türkiye’de şiir nerede kaybetti? “Kaybedenler Kulübü”ne kayıtlı şairler zar atmayı bilmiyorlar mı?
Şairi yitirmek, şiiri unutmak anlamına geliyor. Bu yüzden ana haber bültenlerine konuk olunuz sayın şairler.
Mütevazı şair olunur mu? Mütevazı şiir belki! Bu soru kişisel bir erdem içerdiğinden yanıt verilmeyebilir. Kendi adıma mütevazılığın can sıkıcı olmadan taşınabileceğine inanıyor ve taşıyorum.
Aşkı unutan şairler yılgı veriyor bize. Şiir! Sokağa in ve delicesine vurul birine.
Çocukluğunu yitirmiş bir dünyalının öç almaya hakkı var mı? Yoksa hatırlamak intikam değil arzu beslemeli deneyimlere.
Okuruna saygı duymayan şairler topluluğu: Sessizliği kırıp dokunun ten kafesine. Yaşayan şiir unutulan değil; gerçek şiir oyun değil.
Postmodernizmin soluğu kadarız. Ansiklopediler, eski yazıtlar, kazıcıların kazdıkları yetmiyor bize. Tüketiyoruz birbirimizi savunacakken.
Ölümü aldatış sanıp hafife aldık, oysa; bir şair gider bin çiçek solar.
Nabzımızın sıkıntılı tiktaklarını kesmeden bir yalvarış gibi hayata yeni baştan başlamanın telaşı ile şiir yeni baştan. Çatışarak, dövüşerek, sevişerek, hırsla… yeniden, kirlenmiş her şeye uzak, kirlenmişliğin içinden sevip koruyarak.
ŞİİR YENİ BAŞTAN!