Benim için aşkın Allah'a duyulanıyla, insana duyulanı arasında pek fazla fark yoktur. Aşkın evrenle bağlantısı olan hangi kapıdan içeri adım atsak, hepsi Allah'a çıkar.
"Sevmek" eyleminin nesne sınırı olmaz ve de herkes sevemez. İnsanların birçoğunun sevdikleri kadar nefret ettikleri vardır. Bence nefret ve sevgi aynı kalpte yer alamaz ve de insanların bahsettiğim çoğunluğu sevmeyi bilmiyor.
Aşık olduğumda, aşka uyum sağlamakta zorluk çektim. "Herkesi ve her şeyi sevmek" daha önceleri insanların ulaşabileceği en yüksek değer ve de sadece bir hayaldi benim için.
Koşulsuzca sevmeye başladım her şeyi... Sevgim hiçbir zaman o kişiyle sınırlı kalmadı. Herkes benim için çok sevilen olunca, kime değer vermem gerektiğini şaşırdım; kalbimden taşan sevginin kimin olduğunu anlayamadım uzun bir süre. Arkadaşlarımın mı, ailemin miydi? Yoksa aşık olduğum kişinin mi?
Uzun sürenin sonucunda fark ettim ki hepimiz Allah'tan bir parçaydık ve sevgimin kaynağı O'ydu. Yalnızlık hissime sebep olanlar da, yalnızlığımda sığındığım sevgim de O'ndandı.
Gerçek bir aşka gönül verdiğimizde yüreğimiz [acı verse de] yol olur Yaradan'a giden. Yol boyunca mutlu da olsak, acı da çeksek şükrederiz halimize. İsyan edemeyiz, sevgi kalbimizden söker koşulluluğu ve de feryatları. Sadece huzur vardır, mutluluk vardır özümüzde. Acı çekmek hiçbir zaman mutsuzluğa dönüşmez.
Aşık olduğumuz insan, bizim için daha da önemli hale gelir Allah'a olan aşka vesile olduğundan. Belki de o, Allah'ın bir hediyesidir ve de bu sebeple insanların en değerlisidir.
Sevdikçe daha da çok sever aşık kalp Allah'ı ve de gönderilen hediyeyi. Sevdikçe daha da mutlu olur, daha da temizlenir kötülüklerden.
Zaman ilerledikçe, Allah başka hediyeler de gönderebilir; fakat bu kez hem size, hem de sevdiğinizedir... Ve de onlar aşkınızın meyveleridir...
Bazıları aşık olduğunu düşünüp aldanır; Deniz'de aşk başkadır.