Ýçtim onu. Doya doya.

Birgün bir balýkla tanýþmýþtým, böyle dalýnda olgun bir þeftali olmadan yýllar önce. Sahip olduðu þeyin deðerini bilmiyordu: ben damla damla içiyordum, o ise içinde yüzüyordu.

Günün birinde eðer yine karþýlaþýrsam onunla (ki bu çok zor), bu düþüncemi onun yüzüne açýk açýk söyleyeceðim. Ama... Ama eðer derse ki bana, “Ne güzelsin, dolgunsun, dipdirisin; çünkü her gün Güneþ’in gülen yüzünü görüyorsun. Bense onun ancak gölgesini görebiliyorum. Bu yüzden de ne kadar renksiz, soðuk ve çirkinim. Sahip olduðun þeyin deðerini bil...”

Ne cevap veririm?

Güneþ parlýyor. Çok güzelim. Renkli, dolgun ve diriyim. Kopardýlar beni dalýmdan. Yediler. Çekirdeðimi denize attýlar.