İçimin suskunluk dağları eridi.
Gülen yüzümün ardına sakladığım ağıdım aydınlığa kavuştu.
İntihar hiç bu kadar mübah olmamıştı.
Ki ölüm beni sabaha erdirmeyecek çok iyi biliyorum.
Ağrılarımı gömdüğüm dehlizden çıkarıp
Bin acı ile ses veriyorum şimdi çağ yangınlarına.
Ömrüm ırmak olup akıyor gözyaşının büyüttüğü bu toprakta.
Artık görüyorum geçmişimin
Solmuş takvim yapraklarına yansıyan siluetini.
Ne kadar kırılsa da aynalarda şiirlerim
Adının üzerine mührü basılmış sevgim…
Yorgunluğumun sakladığı ruhsal bir depremdir bu.
Yamaçlardan savrulan bir ömrün son matemidir bu.
Bu susulmuş onca yılın ağıdı, ağlayışı, haykırışı,
Adı konulmayan yazgısıdır bu
Alnıma sürülen onca kara lekenin tuvalidir bu
Biliyorum ait olamadım şimdiye.
An ı anlatan hiçbir cümle uyak
Düşmedi yaşamsal alanlarıma.
Oysa ben vaad edilen toprakların çocuğuyum biliyorum.
Biliyorum insanların vaatlerinin ardında durmadıklarını…
Yosun tutan bir yalnızlığın reçetesidir bu…