Ne düşüncelerimde ses, ne de içimde heves kalmışken ara verdim
yaşamaya.Böylesi rahatlatıyor bazen beni.
Dışarda yağmur var, sesi geliyor yaşamın. Bense pencerenin o
mevsimsiz tarafında kocaman bir battaniyeyi sarıp üstüme sabah
olmasını bekliyorum, katılmak için günaydınlarla başlayan
cümlelere. Uykusuzluk sarıyor ya bedenimi; oysa rest çektim
yaşamsal olan her şeye... Şimdi yaşamaya kaptırsam kendimi sen
gelirsin aklıma biliyorum, o bitmez tükenmez çaresizliğim vurur
gözlerime. Oturur pencerenin kenarına yağmura içlenip karartırım
ertesi sabahımı geceden kalma yılgınlığımla.
Yağmurun geldiği o en uzak çizgiye varmaya çabalarım, çok uzaklara
taşırım yüreğimi, belki sana varır sonu bu yolculuğun, belki
hayallerim bile ulaşmamışken sana düşüveririm uzanabildiğim en uzak
çizgiden uykulara...
Aslında sen bile değilsin sebebim, bir yalnızlık sevdasıdır içimde
artık sensizlik dediğim kelimeler. Bir gülüş arıyordum, ara verdim yaşamaya.
Şimdi yaşasam hiç kaçırmazdım yağmuru, ya sokakta bulurdum kendimi
ya da pencerenin yanında yağmurdan daha ıslak...
Belki bir gülüş katsan bana böyle müptela olmazdı kederim varlığına...
Ruhuma değişiklik katıyorum şimdilerde, biraz da dışardan bakacağım
hayata, içinde olunca hiç geçmiyor saatler. Buaralar hüznün
neşeden, gecenin günden farkı bile kalmamıştı...

Böylesi iyi, yaşamın bir tarafında çıktım dışarı nefes alıyorum...