Ağlamadım… Oysa hep ağlayacağımı düşünmüştüm o kaçınılmaz son geldiğinde, bir iki damla belki ama ıslak bir son bakışla görecektim seni orada… Öyle olmadı, zaten ne umduğumuz gibi oluyor ki.
Seni kaybetmenin o tuhaf bağışıklığı bile engelleyemedi bacaklarımın titreyişini, bu tanıdık bir zehirdi ama yetmedi ezberimde ki ayrılık cümleleri… Bir bağımlıydım seninle başlayan ayrılıklara, şimdi altın vuruşunu yapan eski bir bağımlı haline gelirken seni taşıyorum tabutlar içerisinde… Damarlarımda ki zehre inat…
Ne çok gömmüştüm oysa seni, ne çok dirilmiştin ardından… Okuduğum bir gerilim romanını andırıyordun, bambaşka biri oluyordu dirilen, eskisini özleyip çıkarttıkça mezarından daha derinlere gömme isteği uyandıran yaşayan ölü… Her defasında daha derin kazıyordum toprağını, beden içine beden gömüyordum umarsızca, düşünmeden taşıyabilir miyim diye, öylece yuvarlıyordum boşluğa. Şimdi benim ağırlığı olmayan topraklarımdan başka bir toprak düşecek üzerine, korkma… Artık ne ben diriltebilirim seni, ne de sen çıkabilirsin olduğun yerden, kokusunu duyduğun nem de gözümün yaşından değil artık, yağmur damlaları can yakmaz, huzurlu ol…
Ağlamadım… Bacaklarımın sevimsiz çırpınışları bile dindi. Ben bir kere düştüm senin ardından, bir daha düşmek kısmet değilmiş diye düşündüm kendimi yollara vurmuşken… Uzun uzun yürüdüm, bir ölüye sahipken yaşayan olmanın verdiği o ezici suskunluğun arkasında veda cümleleri kura kura, yürüdüm dünyalar kadar. Senin artık bu dünyada olmadığını bile bile…
En son düşündüğün neydi, ben geçmiş miydim aklından, her zaman cevapsız kalmıştın, şimdiyse cevapları sensiz kılıyordu bu ayrılık… Şaşkınlığımı gizleyemiyordum, hayatın hiç görmediğim bir yüzüne karşı bir çocuk şaşkınlığı değildi oysaki bu, büyümüş ellerimin jestleriyle ifade edebildiğim telaşsız bir şaşkınlık, meraksa son anlarına takılıp kalmış, yenik başlanan bir savaştan geri dönüyordu gözlerime ve gözlerim bir daha seni göremeyecek olduğunun bilincinde daha da kuruyordu, öyle ki canım yanıyordu… Ve ben, öylesine alışıktım ki senin ardından yakmaya canımı…

Ölüm şimdi bir beyaz melek, gözümün görmediği diyarlarda uçan,
Sen, son bir kez bile martıların kanatlarında can bulamayacak olan…
Ardından son defa seslenmek isterken,
Dudaklarımda yaşamın nefesiyle donup kalan…

Ne kadar sürdü bilmiyorum, ölümün ardından yürüdüm sahil boyunca, eğer varmaya çalıştığın yokluksa zaman anlamını kaybediveriyor. Artık senin için bir önemi olmayan dakikaları hiçe saydım bende, ne bir adım yaklaşabildim sana, ne de uzaklaşabildim… Çığlık çığlık uçuşan martılarda duydum ölümün sesini ve yine onların kanatlarında ki bir damla hayatta veda ettim sana, seni bir martı kanadının özgürlüğüne emanet ettim, elimden bu kadarı geldi, hazin değil; ama beyaz bir elveda…
Seni günahlarından sıyırabilmeyi istedim, seni affedebilmeyi… Martıların gagasına sıkışmış ah’ımı çekip çıkarabilmeyi istedim, sana olan kırgınlıklarımı tıpkı senin şimdi olduğun gibi özgür kılabilmeyi… Yüreğim de tutsak kalmış tüm acılarımı ardından salabilmek için onu çıkarıp atmayı bile düşledim; ama ben hala yerçekimine mahkûm bir esirdim, beni hapseden parmaklıklar olmasa da yerinde, şartlamıştım kendimi sana, senin olmadığın bir dünya da bile, sana kırgın kalmaya…

Yine de kırdığın kanatlarımla değil,
Martıların o bembeyaz kanatlarıyla uğurladım seni…
Kulaklarım uğuldadı,
Çığlık çığlığa silkinip uyandım yalanlarından,
Derin bir uykuya daldığın çizginin öte yanından…