Kalemimin kâğıda değdiği her an içimde büyüyen hüzünlerden sıyırdım bu gece kelimelerimi. Anlatamadığım tüm güzel şeyleri dizdim önüme bir bir. Bu sefer en güzel halinle, seni de aldım yanıma…
Aslında ne çok şey yaşadım mutluluğa dair bir bilsen, kahkahalarımın kulak çınlattığı zamanlar hiç geçmiş olmadı. Belki de bu yüzden hoşuma gitti üzülmek, değer biçtim hayata her seferinde, bunca kötülüğün ortasında mutluluğun tadına varmanın eşsizliğini öğrendim… Yani hayatımın değerini arttırdın giderken bile…
Tebessümlerini hissedebildin mi hiç? Ben dudağımın her kıvrılışında içime işledim gülümsemeyi ve en çokta ayrılıkların ardında anlam buldu tebessümler. Gülmek, en çok ağlarken hissedilir. Hayatın durduğu inancına kapılır ya herkes bazen, ne mükemmeldir yaşamak o anda… Tam dünyanın durduğu zamanlarda, attığın simitle karnını doyurması bir martının… İşte yaşam bu kadar somut ve yalın aslında, açlık ve bir parça yemek…
Ne çok sevdim şu hayatı bir bilsen, hayallerimin bile ötesine geçti gerçekler bazen… Düşüncelerimde varsaydığım tüm güzelliklerden daha çok benimsedim bana dokunan yalnızlıkları… Yani yaşadığımı hissedebilmek pahasına, kimsenin kabul etmediği yalnızlığı kucakladım sıkıca…
Tüm zıtlıkları kabullendim, gecesinde Ay’a gündüzünde Güneş’e hayran kaldım bu dünyanın. Yaşamanın anlamsız geldiği anlarda daldığım ölü uykular uyandırdı beni yeni güne, içimde bin bir türlü hevesle…
Bir kuşu severken, tüm kuşları okşadım aslında; bir şehri sevdiğimde, tüm şehirler anlam buldu gözümde; dünyada var olan her şeyi değerli kıldım yaşamak için.
Hiçbir şeyi bilmezken sevmekle başlamıyor muyuz işe? İşte bende birini sevdim, sonra hayatı iyisiyle kötüsüyle benimseyiverdim. Bunca şeyden sonra zor değildi yani seni sevmek; çünkü sen benim değil, bu hayatın bir parçasıydın. Yanımda ya da uzakta ne fark eder ki, kalbin çarptığınca ait kalacaksın bu hayata.
Bu yüzden, şimdi yanı başımda dururken en güzel hayalinle, hiç zor değil inanmak bir gün döneceğine bile…