Bir hakiki yaren için yazılanlardı.

Bir iç sızısıdır işte yaşadığım…

Vicdanları azapla tanış kılmak zorunda bıraksam da.

Bu muhayyile karşısında zalim olmak korkusunu yaşıyorum.

Arzı mekânın her bir boylamında onca insan yaşarken niye ki…

Öyle mütemadiyen soruyorum, adımladığım kaldırımlarda…

Sessizliğim ayak vurgularında…

Vadinin solan çayırında…

Ağaçlardan düşen yapraklarda hep kendimi görürken yine bir esrarın tahayyülü…

Zorunda kaldığım halin müşkülatını yazmak hevesinden vazgeçecek kadar.

Yazılanları yetti artık yaşattığın azap diyerek, hepsini birden imha edecek kadar…

Ama niye bunlar, bilinmezlerin her merak dilimlerinde!

Neden zulmün abadı olayım, ne kadar büyük bir hadsizlik değil mi?

Şu okunan ezanlar suyu hürmetine hiçbir dahlim olmadan bunlar niye?

Neden cezbe tutulmuş bir halin müdavimi olmak zorunda kalıyorum?

Yalnızca bu sebeple hiçbir suçu olmayan bir canı neden üzmek zorunda bırakayım.

Bu kadar sefil bir canın hamalı olmaktan bir bilinse ne kadar bizarım.

Ne pazardayım ne mezardayım, acizliğinin her katresini haykırmak için bu saflardayım.

Olamadım işte ne abit ve ne de zahit.

Olsam olsam hederde ki bir viraneyim.

Ama biliyorum ki bu müşkülüm olan konuda asla ve hassaten bir şey yapmış değilim.

Ne edepten anlarım ve ne de edebiyattan

Ve hatta safhalarından anlayışı kıt bir girdabın pençesinde nefeslenen hissiz bir illetim.

Efendim, her aklıma geldiğimde gözlerimden süzülenlere yanarım, mukallit olduğuma inananlardanım.

Hakkın kelamı karşısında okumak için otururken teganniye kaçacak kadar bağıran bir ahmağım.

Gülden anlamam, koparmak için can atanlardanım.

Enaniyetim takiyye kalkanımdır, ar içindir bütün gayretim, hak rızası nerde bilmeyenlerdenim.

İşte demem o ki ey can;

Sizi yetiştiren eve beyniniz meğer en güzel ziynetle müşerref kılmış.

Bir emanetin itminanlığında sizi abit yapmayı başarmış.

Biliyorum ki sizde ki ruh güzelliği,

Zaten sizin için hususen verilen bir nimetti.

Ve siz bunu en güzel bir biçimde deruhte ederek lütfederek bizi ihya ettiniz.

Bilseniz ki ne kadar müşfiksiniz, ibreti âlemsiniz bir mücahide siniz.

Sizin için sarf edilen beyanlar biliniz ki yetersiz çünkü siz bir erensiniz.

Aslına bakarsanız bu risaleyi yazmayacaktım lakin gönlüm elvermedi.

Hakikat karşısında susmanın bir zillet olacağının idrakine vardırdı.

Eğer hiç bir karşılık yoksa alınan nefeslerde etkileşim niyedir bilinmez.

Her etki bir tetik mi asla ve fakat sinede ki cana ne demeli hak için salıvermeli değil mi?

Lakin eğer bu hissiyat bir azap olacaksa Allaha sığınmam mutlaktır.

Çükü esrarın perdesini aralayanda odur, kalplere ilga edende odur.

Onca yaşayan canlar arasında bu hususilik ne ile anlamlıdır

Bilmek isterdim doğrusu lütfederseniz ayrıca mesrur olurum.

Bir azapsa asla, bir hazsa illa diyerek, geldik ki elbet bir gün gideceğiz.

Verdiğimiz o sözle imtihandan geçeceğiz ama sevdiğimiz için yerilmeyeceğiz.

Bir hoş seda olarak kalabilmem imkânsız…

Bunu ancak mana derinliğine haiz olan gönüller başarabilirler…

Lakin bir hüznü yaşatan olmayı asla tercih edemem…

Gönüller ancak görmeden de kalp diliyle kemalatı yaşaya biliyorlarsa…

Sevgi ve muhabbet ve hatta aşk bu manada çok yücedir hal ehli olan gönüller için bulunmaz bir nimettir…

Bir iç sızısıdır işte yaşadığım…

Vicdanları azapla tanış kılmak zorunda bıraksam da.

Bu muhayyile karşısında zalim olmak korkusunu yaşıyorum.

Arzı mekânın her bir boylamında onca insan yaşarken niye ki…

Öyle mütemadiyen soruyorum, adımladığım kaldırımlarda…

Sessizliğim ayak vurgularında…

Vadinin solan çayırında…

Ağaçlardan düşen yapraklarda hep kendimi görürken yine bir esrarın tahayyülü…

Zorunda kaldığım halin müşkülatını yazmak hevesinden vazgeçecek kadar.

Yazılanları yetti artık yaşattığın azap diyerek, hepsini birden imha edecek kadar…

Ama niye bunlar, bilinmezlerin her merak dilimlerinde!

Neden zulmün abadı olayım, ne kadar büyük bir hadsizlik değil mi?

Şu okunan ezanlar suyu hürmetine hiçbir dahlim olmadan bunlar niye?

Neden cezbe tutulmuş bir halin müdavimi olmak zorunda kalıyorum?

Yalnızca bu sebeple hiçbir suçu olmayan bir canı neden üzmek zorunda bırakayım.

Bu kadar sefil bir canın hamalı olmaktan bir bilinse ne kadar bizarım.

Ne pazardayım ne mezardayım, acizliğinin her katresini haykırmak için bu saflardayım.

Olamadım işte ne abit ve ne de zahit.

Olsam olsam hederde ki bir viraneyim.

Ama biliyorum ki bu müşkülüm olan konuda asla ve hassaten bir şey yapmış değilim.

Ne edepten anlarım ve ne de edebiyattan

Ve hatta safhalarından anlayışı kıt bir girdabın pençesinde nefeslenen hissiz bir illetim.

Efendim, her aklıma geldiğimde gözlerimden süzülenlere yanarım, mukallit olduğuma inananlardanım.

Hakkın kelamı karşısında okumak için otururken teganniye kaçacak kadar bağıran bir ahmağım.

Gülden anlamam, koparmak için can atanlardanım.

Enaniyetim takiyye kalkanımdır, ar içindir bütün gayretim, hak rızası nerde bilmeyenlerdenim.

İşte demem o ki ey can;

Sizi yetiştiren eve beyniniz meğer en güzel ziynetle müşerref kılmış.

Bir emanetin itminanlığında sizi abit yapmayı başarmış.

Biliyorum ki sizde ki ruh güzelliği,

Zaten sizin için hususen verilen bir nimetti.

Ve siz bunu en güzel bir biçimde deruhte ederek lütfederek bizi ihya ettiniz.

Bilseniz ki ne kadar müşfiksiniz, ibreti âlemsiniz bir mücahide siniz.

Sizin için sarf edilen beyanlar biliniz ki yetersiz çünkü siz bir erensiniz.

Aslına bakarsanız bu risaleyi yazmayacaktım lakin gönlüm elvermedi.

Hakikat karşısında susmanın bir zillet olacağının idrakine vardırdı.

Eğer hiç bir karşılık yoksa alınan nefeslerde etkileşim niyedir bilinmez.

Her etki bir tetik mi asla ve fakat sinede ki cana ne demeli hak için salıvermeli değil mi?

Lakin eğer bu hissiyat bir azap olacaksa Allaha sığınmam mutlaktır.

Çükü esrarın perdesini aralayanda odur, kalplere ilga edende odur.

Onca yaşayan canlar arasında bu hususilik ne ile anlamlıdır

Bilmek isterdim doğrusu lütfederseniz ayrıca mesrur olurum.

Bir azapsa asla, bir hazsa illa diyerek, geldik ki elbet bir gün gideceğiz.

Verdiğimiz o sözle imtihandan geçeceğiz ama sevdiğimiz için yerilmeyeceğiz.

Bir hoş seda olarak kalabilmem imkânsız…

Bunu ancak mana derinliğine haiz olan gönüller başarabilirler…

Lakin bir hüznü yaşatan olmayı asla tercih edemem…

Gönüller ancak görmeden de kalp diliyle kemalatı yaşaya biliyorlarsa…

Sevgi ve muhabbet ve hatta aşk bu manada çok yücedir hal ehli olan gönüller için bulunmaz bir nimettir…