İçimde ne olduğunu bilmediğim, bir sürü tanımlanmamış duygu var... Seni tanıdığımdan beri, ilk kez yüreğime uğruyorlar... Ben onlara "umutsuz aşkın acısı" adını verdim... Allah'tan değil; ama ben senden ümidimi kestim...
Gözyaşlarım senin için bir şey ifade ediyor mu, bilmiyorum. Ama ben senin için ağlarken, sen o yaşlar için çok şey ifade ediyorsun. Her gece aynı hikayeler geçiyor aklımdan aynı sırayla. Sana delice aşık bir kız ve verdiğin sözlere rağmen yalnız...
Sevmeyi ben mi çok basite indirgedim? Değerimi bilemeyen seni sevmem, senin aslında bu sevgiyi hak etmediğinin, belki de sevilmeye değmediğinin göstergesi değil mi?
Her ne olursa olsun, her kim olursa olsun umursamadım engelleri... Hatta seni bile... Belki de sevmeyi ben öğretecektim sana... O kahrolası zaman kısıtlı olmasa...
Hayallerimdeki yerin değişmeye başladı sonunda, yüreğimde sevginin yanında beliren acıyla... Buna rağmen ben... Vazgeçemiyorum senden...
Farkında olmadan, olamadan... Bağlanmışım sana... Rüyalarım bile aşkından yana... Sevmediğini bile bile seviyor gösteriyor seni bana... Seni en son gördüğüm halin gibi...
Neden orada bıraktık? Kader midir aşkta yaşanmamışlık? Bence kader olan o değil... Senin beni sevmekten kaçışın kader... Ve de benim sana (engelleyemediğim) aşkım...
Söylemem lazımdı aşık olduğumu sana... Daha bunu bile söyleyememişken ben... Bir anda hayatımdan gittin sen...
Keşke ulaşabilsem...
Her şey başa döner miydi o zaman? Yine seven gözlerle bakar mıydın bana? Rüyalarım gerçeğe döner miydi? Hayallerimde yaşamayı bırakıp sevginle sarılır mıydım hayata?
Öyle çok sevmişim ki seni... Düşünemiyorum bile bu sevgiyi silmeyi...
Tarihin tekrar etmeyeceğini ve belki de seni bir daha görmeyeceğimi bile bile... Hayatıma tekrar gelmesen de... Bekleyeceğim...
Sana sadık kalmak isterdim; fakat neyinim/neyindim hala bilmiyorum...
(Bu sebeple) Sana değil; ama sevgine sadık kalacağım...