Bir reklam izledim kanalları gezerken, bir kız çocuğu ile oğlan çocuğu oturmuşlar süslenmiş masaya, nikah memuruna ne desek diye düşünmekteler…

Kızımız birden kalkıp masadan, olanca kuvvetiyle koşmaya başlıyor fakat yolda ne olduğu belirsiz bir minik varlık yolunu kesiyor, “Dur” diyor. Kaçmasına engel olarak kızımıza evlendikten sonra sahip olacağı mutlu yuvayı gösteriyor. Harika bir masa hazırlanmış, mumlar, içecekler, yakışıklı ve son derece şık giyimli bir eş, gözleri gülüyor çiftin. Yatak odasında görüyoruz çifti, o kadar seviyorlar ki birbirlerini yatağın üstünde zıp zıp zıplıyorlar. Yaşasın, yatağımızda var! Sevinci her hallerinden fışkırıyor zaten. Oturma alanı harika, plazmada film seyrederken gene çok hoş ve hala bakımlı olan eşle sarmaş dolaş keyif halinde kızımız. Evlilik ne güzel şeymiş diyerek geri dönüyor kız çocuğu ve oturuyor o süslenmiş masaya, adının altına imza atmak için. Oğlumuzun yüzü iyice aydınlanıyor nihayet…

Reklamı eleştiriyor falan değilim, emek vermişler yapmışlar. Ellerine sağlık tüm ekibin. Benim esas sorguladığım şey topumuzun belleğine kazınmış olan mükemmel ilişki kavramında “her şeyimiz illaki tam olacak” mantığı.

Bu mantığa göre; ev olacak bir kere: içi iyi döşenmiş olacak, trende uygun seçimler yapılmış ve mutlaka güncel tutulmuş bir mekan olacak bu ev dediğimiz yer. Hep temiz, hep düzenli ve pırıl pırıl tabii.

Araba olacak; hem kadına, hem adama. Geniş, konforlu , hızlı, güvenli.

Yemek masasında mum olacak, illaki.

İşten eve geldiği zaman eşofmanı üstüne çekmeyip gömlek kravat tiril tiril oturan bir koca olacak. Saçı başı dağıtmadan, şıkır şıkır parlayan özel ve güzel giyinmiş bir kadın olacak.

Geçim sıkıntısı, enflasyon, siyasi zafiyet, terör, işsizlik, yükselen suç oranı gibi günümüz ülkesinde yaşanan sorunlar o kapıdan hiç giremeyecek üstelik içeriye. Hastalık camdan bile bakamayacak gizliden gizliye.

Böyle ilişkilere özenilecek ve böyle ilişki beklentisiyle evlenilecek ise eğer Evlilik değil Ev-lilik olacak eylemin sonucu bana kalırsa. Çünkü biliyorum ki yıllar geçecek, yüzler düşecek, evler eskiyecek, plazma bozulacak, mumlar hiç yanmayacak, koca pijama ile kadın sabahlıkla yaşayacak bu evin içerisinde.

Borçlar olacak, hastalık uğrayacak, kocası geç kaldı diye kadın bozulacak, kadın surat yaptı diye adam kızacak. Telefon faturası konuşulacak, akşam erken yatılacak, başka odalarda farklı kanalar seyredilecek. Kadın pişirecek, adam yiyecek. Kadın bir gün pişirmese adam vır vır vır kadını yiyecek.

Evlilik yıldönümleri unutulacak, hediye alınmaz çiçek verilmez olacak. Alyans bir yerlerde kaybolup gidecek, ne heyecan ne istek kalacak. Eskiden yatakta zıp zıp zıplayan kadın, “ortalığı dağıtma” diye kovalayacak artık adamı. Adamın annesi, kadının babası mevzu olacak. Herkes kavganın içinde uzlaşmanın ötesinde var olacak. Kadın “gezelim” diyecek, adam yorgun olacak. Adam “sevişelim” diyecek kadının başı ağrıyacak. Adam arkadaşlarıyla çıkacak, alkollü gelecek. Kadın kahveye komşuya gidecek, sırf kocasından şikayet edip geri gelecek. Komşu aynı dertten muzdarip zaten karşılıklı doluşup duracaklar.

Hayatı devam ettirirken yaşadıkları ilk mükemmelliğin ardından ne ruhları olacak ne gözleri gülecek. Rutinleri olacak; gidecekler , gelecekler. Hep aynı sevmeseler bile alıştıkları gibi hep aynı öpüşecekler. En sonunda eve tamirci ve ilişkiye bir terapist gerekecek muhtemelen.

Hayat ne hayallerde ki gibi muhteşem ne de reklamlarda ki gibi şefkatli olacak maalesef ve bunu ancak yaşarken öğrenip, farkına varacağız. Eğer her şey bize seyrettirildiği gibi olacak zannedersek büyük bir yanılgıya düştüğümüz gibi beklentilerimizi imkansıza yükseltiriz ki işte esas mutsuzluk beklentiye varılamadığı anda yakamıza yapışacaktır. Benden tavsiye, her türlü zorluğa rağmen, her haline rağmen yanında olmaktan zevk aldığınız insanları sokun hayatınıza ve yaşayın doya doya.

Sevgiler,
Simten K. Ataç
8 Mart 2008