Seni, duyumsuyorum;
Kızılanmış bir tan yeri gibi sızıyorsun iliklerime,
Bilincim, dur durak dinlemeden göçüyor.
Ne varsa şu evrende anladığım; varlığa dair,
Neyin yasını tutmuşsam düşlerimde; yokluğa dair;
Bir bir göçüyorlar içimden,
Hükümsüzdür bundan böyle işgalleri;
Başlıyor tinsel göçebelik;
Benden sana,
Senden bana.

Ben, kendi cesedimi gömüyorum şuracığa,
Sen, kendininkini kusuyorsun, iğrenmeden.
Seni, duyumsuyorum ulu orta.

Seni, anlıyorum;
Kırılmış aynaların, dökülmüş sırlarını topluyorsun gizlice,
Bütünlüğü parçalanmış anlam kırığı, yüzün,
Kaçırma bakışlarını; kanıyorsun.

Seni, duyuyorum;
Titrek bir mum alevi gibi düşüyorsun göz kapaklarıma,
Üşüyorsun, sen,
Toros’larda bir çoban ateşi,
Bağdaş kurmuş korkularına,
Davudi bir ıslık yorumu –Yörük Semaiyi-,
İki elin yakanda, hercai,
Korkuyorsun, sen.
Yakınmışsın gibi duyuyorum seni,
Gün durusu gülüşün penceremde,
Bir sana, bir sabaha çalıyor saat,
Uzansan elime dokunursun bir- günaydın-da,
Hani, -merhaba- dedin ya sen, dostluğa,
Ben, çoktan yanıtladım o mektubu.


Seni, tanıyorum;
Neyle tamburun dostluğunu özlüyor parmakların,
Dinledikçe, dinledikçe bu öyküyü sen,
Adı hüzzam bir gecenin yıldızsız faslında ağlıyor sesin.
Önce ney, sonra tambur inliyor,
Başlıyor geçiş taksimi gözlerinin,
Gözlerin hüzzam yolcululuklara çağırıyor bizi.

Seni, dinliyorum;
Doğum sancılarını duymak için zor zamanlarda,
Kendimi doğurmak için seninle, sil baştan,
Su gibi, taş gibi konuşmanı dinliyorum;
Ölüp gitmiş diller tanığımdır, şu evrende,
Cesaretimi senden aldım, bilesin
Her şeyi göze alabilirim, şu üç günlük yaşamda,
Sen, dokun bana; bir tılsım gibi,
Sen, fısılda sırlarını mutluluğun
Dile gel, söze gel, anlat öyküsünü var olmanın;
Anlat, yakından nasıl duyulur uzakların sesi,
Ve uzaktan nasıl tanınır bir dost;
Elleri beyaz bayrak değilse eğer?

Dilinde bir türkü tadı, tortusunda ağıt,
Tanıyorum seni, çığlığın kadar.

Serpil Başak
02 Eylül 2008, Antalya