Say ki; unuttum seni,
Hiç tanýmamýþtým zaten.

Say ki; sevmedim kokunu,
Duymadým sesini,
Ellerini hiç tutmadým zaten,
Üþümedim rüzgârlarýnda…

Say ki; sancýlý bir sanrýydý her þey,
Yakmadým gün batýmlarýný gözlerinde harelenen yýldýzlar gibi,
Kýzýllaþýrken ömrümüz bað bozumu zamaný,
Halaza bir koruk kamaþmasý almadý seni benden.

Say ki; soludum seni,
Göðsüne çýð düþmüþ kaçakçý gibi soluksuzdun.

Say ki; elverdim rüzgârýna;
Fýrtýna kuþlarý gibi sessiz, kalabalýk ve yönsüzdün,
Karanlýktýn göðümde,
Korkuyordun…
Yapayalnýz ve imgesiz þiirler gibi,
Dinliyordun kendini; kupkuruydun.

Say ki; su verdim çeliðine,
Vermesem solacaktý körüðünde bir mavi.

Say ki; uðurlamadým seni,
Güle güle düþürmedim peþine dostluðumu,
Bir can suyunda büyütüp iki dal menekþeyi,
Boynuna asmadým hercai diye…

Say ki; yazýlmadýn sen,
Benim geldiðim kadar bile gelmedin kalemin ucuna.
Bütün eril yüklemlerimi aldý gitti pusulasýz bir sözlük,
Ben kaldým buralarda,
Ben kaldým, tümcenin herhangi bir yerinde,
Yüklemsiz bir özne gibi.
Sen hiç yazýlmadýn.
Sen, diþil özlemlerimin eril pusulasý,
Sen, kuzey rüzgarlarýmýn uðultulu kuyusu,
Sen, kendini ele vermiþ bir ihanetin yansýmasý,

Gün yanýðý gözlerimin kývýlcýmýnda,
Iþýklanýrken düþ dilendiðim kapýlar,
Öðrendiðim her harf denizinde,
Söz okyanuslarýna yazýlmadýn sen.
Hiç yazýlmadýn…

Serpil Baþak
24 Kasým 2008-Antalya