“Anlayamadım beklide senin bana dokunuşunu
Ninnilerine kulak veremedim içten
Nur yüzünü geç fark ettim yüreğimde
Elinde olsa yine sever misin beni ANNE”

Belki biraz otoriter bir evlattım Senin için. Yaşamının her anında duygularını içine atan ve sana sihirli kelimeleri söylemekten çekinen bir evlat oldum. Senin yavru güvercinindim ben. Sevgine ortak olamadım, paylaşamadım sevgimi seninle. Bazen kızdım sana, bazen gözyaşı olup yanaklarından aktım, bazen sözcüklerimi sakladım senden, sevinçlerimi kıskandım…

İlk hep sen uzattın bana elini, sevgini, her şeyini. Özgürlüğünü verdin benim için, uzaklardayken bile öğütlerini benden hiç esirgemedin. Yıkıldığım anlarda koltuk değneğim oldun, Ümidini kaybetme deyişin var ya ANNE…

Duaların gelir aklıma, “Zorlukla beraber bir kolaylığın var olduğunu” hatırlatan sözcüklerin çınlar kulaklarımda, sabahlara kadar başımda bekleyişlerin, sevgi tomurcuklarını yüreğime ekişlerin…

Sonra vakar duruşun belirir gözlerimin önünde, tebessüm ederim işte bu benim ANNE’m diye. Belki de sana benzemişim bu çalımımla.

Bu mektubu okur musun bilmiyorum; ama okumanı o kadar çok isterdim ki, bunu yalnızca Sen bilebilirsin ve Sen anlayabilirsin.

Uzat bana ellerini ANNE, ellerini bulur ellerim bu Aşk büyüsünde. Bugün gözyaşlarım yok yanaklarımda, yüreğimde, yüreğim yüzüyor gözyaşlarımın içinde. Ağlamıyorum artık, vakarlı duruşumu koruyorum senin izinde.

Hayat işte yaşadık, yaşıyoruz, belki de biraz daha yaşayacağız. Herkese biçilen bir rol bu sahnede, Sana ve bana. En güzel rol her halde benim, derim kendi kendime aklıma Sen gelince. Anlıyorsun değil mi?

“Aşk olmadan bedende
Name olmaz sevgide
Ne kelime anlatır Seni Sana, ne de hece
Efsunlu güzellik Sendedir ANNE”

Bugün ayrıyız Seninle; ama üzülme yarın yine beraber oluruz beklide. Uzakta değilsin ANNE, yüreğimde sakladım seni hak etmesem de. Yavru güvecinin seninle dokunamasa bile. Sarılmak bu kadar mı zor gelir insana, bir kez sarılsaydım sana doyasıya, bir kez haykırsaydım sana “Seni Seviyorum” diye, bir kez koklasaydım Seni doyasıya, bir kez “ANNEM” deseydim, bir kez, bir kez…

ANNE’m, Seni sevmek yaşamaksa Ben hiç ölmeyeceğim.

Bu AŞK devam ediyor…


Fatih Mehmet Mirza
18.03.2009
www.seniarayansesim.com