“…AÞK’larýn en güzelini, çýlgýnca sevenini,
yalnýz sende bulmuþtum, yalnýz senin olmuþtum…”

Kelimeler ile anlatýlamayacak kadar engin, sevgili ile yaþanýlacak kadar coþkulu, ifade edilemeyecek kadar yoðun ve tanýmlanamayacak kadar karýþýk olan, herkesçe bilinen, adýna AÞK denilen efsunlu kelimeyi anlatmayacaðým. Onu yaþayacaðým.

“…Geceler gölgesinde kýrýk kadeh gibiyim
Bu Sensiz akþamlarda umutsuz kederliyim…”

AÞK, kimine göre yaþamayanýn anlatamadýðý, yaþayanýn anlatmaya dermanýn yetmediði bir olgu kimine göre de gereksizlik ve yalancýlýkla suçlanan masum bir duygu. Öyle ki AÞK, bir insanýn dünyasýný deðiþtiren, ona yeni bir iklim var eden ve Aþýðý pervane eden ne bir duygu ne de bir olgudur. AÞK AÞK’týr.

Sevgiliye duyulan inancýn Ona karþý en güzel itirafý gibidir AÞK. Sevmek ve Âþýk olmak arasýndaki en büyük fark ise sevginin masum ve ihtiyatlý, AÞK’ýn ise heyecanlý, uçarý birazcýkta geliþigüzel olmasýdýr. Aþýk olmak isteyenin yüreði kadar zihnini de meþgul edebilecek kadar baskýn, hayata dair tüm gözleri kör edebilecek kadarda zehirlidir AÞK.

AÞK öyle bir þeydir ki ondan bir tutam alanýn dilinde bal olurken yüreðinde kan olur akar.

“…Gözyaþlarým senin için
Izdýrabým dinmez niçin
Ömrümü ben sana verdim
Ömrüm benim…”

Ömrüne bir ömür katabilmektir AÞK. Yaþanýlan en uzun zaman diliminin bulunduðu evrende AÞK’ý ifade eder sevgililerin gönlünde.

Bazen büyülü bir peri gibi çýkýverir insanýn karþýna, yolda, köþe baþýnda, bir tren garýnda, bir otobüs duraðýnda, okulda, bir kemancýnýn notalarýnda bazen de þarkýcýnýn söylediði içli bir þarkýda.

“…Ben de gönül çektim eskiden
Yandý hayatim bu sevgiden.
Anladým ki bir AÞK’a bedel,
Gençliðimmiþ elimden giden…”

Neleri gitmez ki insanýn AÞK yüzünden, neleri kaybetmez ki.

Kalplerde býraktýðý izle hatýrlar insanlar Onu en çok. Kimisinde bir çizik kimisinde bir kesik kimilerinde de derin bir yara býrakýr. Âþýklarýn ruhlarýna býraktýðý imza çeþididir bu yoksunluk. Uzaklara giderken arkasýnda býraktýklarý için hiçbir acýma hissi taþýmaz, hiç bir zaman bir Âþýk için matem tutmaz. AÞK’týr çünkü O, anlatýlamaz, tanýmlanamaz. Âþýklar acýlarý yudumlarken AÞK’ýn farklý bir yüzü ile tanýþýr benlikleri. AÞK yarasý diye tanýmlar bazýlarý onu. Ama O aldýrmaz tüm söylenenlere ve her zaman vakar duruþunu sergiler yeni Nedimlere, Þirinlere, Bakilere, Ferhatlara, Mecnunlara…

Her þeye raðmen Âþýklar yine de býrakmaz Onu, býrakamaz. Uzaklaþamazlar Ondan, ayrýlamazlar kanatlarýnýn altýndan. Bir buse kondursa O, yanaklarýna, hayat bir rüya oluverir hepsine hemen. Ve tüm Âþýklarýn dilinde ayný kelimeler yankýlanýr yine. Adýna AÞK diye hitap edilen duyarsýz kalsa bile.

“…Gece geç saatlerde
Hýçkýrýk duyuyorum
Hayalini görüyor
Seni düþünüyorum…”



Fatih Mehmet Mirza