Yağmuru beklerken… ( Yine Umut)

Hayata bağlayan yegâne unsurlardan en önemlisidir Umut. Kanın damarlarda dolaşırken bedene yaşam pompalaması gibidir çoğu zaman. Bütün kayıplara rağmen derinliklerden insanın yüreğine seslenen nidadır, İlahi bir bekleyiştir. Yok olmuşken küllerinin içinden yeniden doğmaktır birazda.

Ve Umut, gök gürültüsüyle gelen sağanak bir yağmurdur.

Özgürlüğe kapıları kapanmış zihinlerin mücadelesine tanık olur Umut. Penceresi olmayan evlerin soluk alışlarına, inancın bastırılmaya çalışıldığı soğuk düş sokaklarına bakar yakından. İç içedir aslında onlarla; ama hiç yeşermez zihinlerde. İnancını kaybetmeyen bedenlerdedir hep, gizlenir sebepsizce. En çok çocukların yüreklerinde yerini bulur. Cesur, korkusuz, zorbaların baskılarına meydan okuyan çocuklardadır. İlahi haykırışı benliğinde eritip, hayata savuran çocukların yüreklerindedir Umut.

Bazen de bir bekleyiştir Umut. Patlamayı bekleyen saatli bomba gibi kurulmuştur yüreklere. Tik tak sesleri ile hedefe yaklaşan bir savaşçı gibi soğukkanlılıkla yaklaşır zamana. Anı yakalaması ile patlar Umut, şarapnel parçaları gibi yayılır etrafa. Dokunduğu her kimlik büyülenmiş bir inançla karışır dünyaya. Kapalı mekânlardaki hakikati aydınlıklarda dile getirir korkmadan, kahramanca.

Umut, beklenen kelimedir kalplerdeki. Sevgiliye duyulan özlem gibi yer bulur sevenin kalbinde. Cana karşı Cananın heyecanıdır bedende, soluksuz yaşama şeklidir Âşıkların yüreklerinde. AŞK’larını itiraf edebilme gücünün mesnedidir. Düçar olunan inanç şeklidir sevginin içinde ve söylenen kelimenin büyüsüdür evrende.

Umut esasen yaşamın ta kendisidir.

Gönül penceresinin İlahi sese açılmasıyla başlar yaşam. Bir kıvılcım misali yüreklerde çakar beklenen sedalar. Sonra bir sessizlik kaplar ortalığı, bir dingillik sarar bedenleri ve dudaklardan dökülür afili kelimeler, beklenen yağmur semadan boşalırken.

“Umut, Umudu olanların Umududur.”


Fatih Mehmet Mirza