Not: "Annemi Öldürdüm" Ýsimli hikayemin karþý penceresidir.


Babam hasta ve solgun yüzüyle bana bakarak “Kýz evlat okutulmaz ama seni okutacaðým” dedi.
Biz dört kýz kardeþtik babamýn beni okutmak istemesi beni hem duygulandýrmýþ hem de omuzlarýmda kaldýrýlmasý güç bir yük oluþturmuþtu.

Dört duvar arasýnda geçen hayatým okuduðum masal kitaplarýndaki güzel kýzýn büyük bir þehre gelmesi gibi geliyordu. Bilmiyordum þehirde yaþayan insanlarý ve davranýþlarýný ortamlarýný bilmiyordum. Kendimi seranýn içinde yetiþmiþ bir ýspanak gibi ya da marul gibi hissediyordum. Gerçek güneþi gördüðümde acaba buruþacak mýydým sararýp solacak mýydým?

Kendimi kültürlü sanýrdým okuduðum ufak tefek kitaplarla, fakat ben karanlýkta yetiþtirilmiþ küçük bir kültür mantarýymýþým aslýnda. Benim bilmediðim bir çok kültür varmýþ okumadýðým öðrenmediðim.

Bana göre iyi görünenler iyi kötü görünenler kötüydü. Çünkü yaþadýðým köyde insanlar kötü bile olsa merttiler kötülüklerini herkes bilirdi. Okul için geldiðim ilk yýllarda bir yýl yurtta kaldým ertesi yýl arkadaþlarýmla eve çýktýk. Benim ömrüm boyunca hiç erkek arkadaþým olmamýþtý. Ben hiç kimseyi sevmemiþ kimsenin de beni sevmesine müsaade etmemiþtim. Fakat üniversitenin tebeþir tozunu yuttuktan sonra bir hal oldu bana.
Ýlk geldiðim yýllarda ürkek ceylanlar gibi hayata karþý çok dikkatliyken ikinci yýl daha rahat bir hayatý yaþamaya baþlamýþtým. Sorumluluklarýmýn farkýndaydým týpký bana yanýk yanýk bakan kahverengi gözlerin farkýnda olduðum gibi.

Ýþte o gözler sýrtýma kor olmuþ hançeri sokup yüreðimi yerinden söküp beni ortada yapa yalnýz koyup yarým bir dünya býraktý bana. Onun için keyifli on beþ dakikanýn bedelini hiç suçum yokken ödüyorum on yedi yýldýr.

Üzülerek isimlerini kullandýðým hayvanlardan özür dilerim ki, Çakal ile sýrtlanýn evliliðinden meydana gelen bir þeytan çaldý gönlümü.

Bir sabah kalktýðýmda bir Türk filminin unutulmaz karesiydim artýk. Nerde olduðunu bile bilmeden baþ aðrýsý içinde uyanan masum bir kýz. Yanýnda ölmüþ bir leþ gibi yatan bir erkek.

Ardýndan gelen her gün gözyaþý azap ve piþmanlýklarla dolu keþkeler. Okulu unutmuþtum artýk benim öncelikli derdim öncelikli ölme sebeplerim vardý. Okula yine gidiyordum bir çuval kemik bir çuval et olarak.
Karným büyümeye baþladýðýnda baþýma göçmüþ olan dünyamýn enkazý altýndan çýkamayacaðýmý anlamýþtým artýk. Hamileydim ve bu durumu daha fazla gizleyemiyordum.

Ya bu çocuk düþürülecek, ya öldürülecekti. Yaþadýðým hayatta bana kalan iki seçenek vardý sadece.
Ya da ben ve henüz doðmamýþ çocuðum beraber ölecektik.

Evet, on beþ dakikalýk zevk için insan diyemeyeceðim bir varlýðýn ektiði tohumun hasat zamanýydý artýk. Kararýmý vermiþtim. Bebek doðmadan kendimi öldürecektim ve böylelikle bebeði de öldürmüþ olacaktým.
Fakat ben karnýmda bebekle ölürsem ailem yine kimsenin yüzüne bakamayacaktý ve okumaya giden kýzlarýn sorumluluðunu ve bundan sonra bütün okumaya gidecek kýzlarýn geleceðini ellerinden alacaktým.
Ben örnektim köyümde ve herkes benim okumamý bekliyordu. Kýzlarýný okula göndermek için.

Dünyadan kopmuþ kapalý kutu yaþam sürerken. Bir gece yarýsý yarý uyur yarý uyanýk vaziyetteyken birden suyum boþaldý. Hep yuttuðum içime attýðým acýlarýmýn doðum saati gelmiþti. Yanýmda kimse yoktu, zaten kimsenin de haberi olmamýþtý. Hayatým acýlar içinde deðiþiyor ve karnýmda duran þiþlik hareket ediyordu. Gözlerimden yaþlar kirli yastýðýma akarken sýktýðým diþlerimin bir bir kýrýldýðýný hissediyordum. Acý deðil kin, nefret, üzüntü, keder, piþmanlýk hissediyordum.

Karanlýk ve soðuk bir kýþ günü karanlýk ve soðuk bir odada, karanlýk talihine merhaba dedi kara talihli bir annenin bebeði olarak. Ben doðumdan sonra yarým saate yakýn baygýn kalmýþým. Bacaklarýmýn arasýda yatan bir melek uyandýrdý beni.

Minik elleri bacaklarýma deyiyor ve beni hayata baðlamak için var gücüyle baðýrýyordu. Yerimden sürünerek döndüm. Onu kucaðýma alýp kirli yüzünden öptüm. Ýçerisi karanlýk olduðundan tam yüzünü göremiyordum. Bebeðim kucaðýmda karanlýk odadan dýþarýya çýktým. Bütün bedenim titriyordu. Elimdeki yavrumdu benim bebeðimdi. Benim hayatýmý zehir eden bir varlýktý belki, ama o benim bebeðimdi.

Annemin duygularýný artýk çok iyi anlýyordum. Doðurmadan annelik duygusunu anlýyorum diyen bütün kadýnlar yalan söylüyordu. Sanki canýmdan bir can etimden bir et kopmuþ ve ben onu elimde tutuyordum da önemli olan canýmýn etimin elimdeki yarýsýydý.

Bende kalan yarýsýnýn hiçbir önemi yoktu. Ýþte annelik böyle bir þeydi. Candan öte bir candý annelik. O minik kulaklý minik dudaklý minik elli meleðimi nasýl öldürecektim. Kendimi öldürmek bile yüz bin kere daha kolaydý fakat ben ölürsem onu kim nereye teslim edecekti. Ben yaþamalýydým ki o da yaþamalýydý.

Binde bir bile olsa kavuþma imkanýmýz olacaktý.

Sabaha kadar dünya gözüyle bir meleðe sarýlýp onu derin derin koklayarak hiç susmadan aðlayarak yanýnda yattým. Ýlk ve son kez onu emzirdim. Onun altýný temizlerken kakasýna hasret kalacaðým bebeðimden ayrýlacaðýmý bilerek geçirdiðim her saniye ölümlerden en acýmasýz ölümü seçmiþ idamlýk mahkumun üst üste asýlmasýnýn duygularýný yaþýyordum.

Ýki gün boyunca onu emzirdim. Ýki gün boyunca hiç kucaðýmdan indirmedim. Ýki gün boyunca hiç uyumadým. Ayrýlacaktýk buna mecburduk. Yoksa ya o ölecekti ya da ben ölecektim. Biliyorum bu ayrýlýk ikimizi de öldürecekti ama bundan baþka çarem yoktu.

Üçüncü gün saat gece yarýsýný geçtikten sonra daha da hýzlý ilerliyordu. Ben güneþin doðmasýný hayatýmda ilk defa istemiyordum. Çünkü yavrumu, ömrümü, her þeyimi ertesi gün bir bilinmeyene býrakacaktým. Onun minik yanaklarýný, minik ellerini bir daha öpemeyecektim. Ona “Annem” diyemeyecektim. Kakasýný koklayýp içime çekemeyecek, baþýný okþayamayacak, aðlayýnca yanýnda olamayacaktým. Onu koruyamayacak bir daha öpemeyecektim.

Belki de hiç kavuþamayacaktýk, belki de ya ben ölecektim, ya da o ölecekti. Bir daha yolumuz kesiþmeyecek ti belki de. Ama bir umut vardý ufacýk minicikte olsa bir gün bir yerde karþýlaþabilirdik bu ayrýlýktan sonra. Þimdi ne ben ona bakabilirim, ne de kendime bakabilirim.

En uygunu yakýndaki çocuk esirgeme kurumunun yakýnýndaki parka hiç kimse görmeden onu býrakýp sonra da onu telefonla bildirmeliydim.

Üçüncü gün doyamadýðým yavrumu saatlerce koklayarak öperek elime geçen bezlere iyice sardým, sonra bir çantaya göz yaþlarý içinde yerleþtirdim. Ben aðladýkça minik yavrumda aðlýyordu. Keþke ölümü seçseydim diye bu duyguyu tatmaktansa ölmeyi düþünme duygularý içinde çantayý kucaðýma aldým ve dýþarý çýktým güneþ doðarken.

Çocuk esirgeme kurumunun yakýnýndaki parka býrakýp bebeðimi, canýmý, kanýmý, hayatýmý koþtum en yakýn telefon kulübesine. Sonra hemen telefon ettim. “Bir bebek býrakmýþlar parka” diye ve sonra uzaktan bir aðacýn arkasýndan izledim yavrumun yetim ve öksüz kalýþýný. On dakika sonra birkaç kiþi geldi ve yavrumu oradan alýp Çocuk esirgeme kurumuna götürdüler.

Ýþte bundan sonra yýllarca aðladým. Köyüme geri döndüm. Ýki yýl sonra tekrar okula dönüp okulumu bitirdim. Sonra memur olup doðu görevine gittim. Yýllarca yavrumu herkesten sakladým içimde. Aradan on yedi yýl geçmiþti. Ama on yedi yýl boyunca aðladýðým evladýmdan ayrý yaþamaya bir türlü alýþamamýþtým. Bir gün ansýzýn izin alýp bütün gücümü toplayýp ölmeye bile razý olup yavrumu aramak için okuduðum þehre geri geldim.

Gidip yavrumu býraktýðým Çocuk esirgeme kurumuna müracaat ettim. Bir hafta kurum arþivinden ve kayýtlardan çocuðun bulunduðu yerin tespit edilmesini bekledim. Her gün kuruma geldim ve bahçesinde gördüðüm gençlerin her birinin yüzüne “acaba oðlum bu mu ki” diye baktým garip garip.
Cuma günü müdür bey “Haným efendi söylediðiniz tarih ve kayýtlara göre çocuðunuzu tespit ettik” dediðinde çocuðumu sanki tekrar dünyaya getirdim. Heyecanla müdür beyle dýþarýya çýktýk. Müdür beyle bahçede biraz yürüdükten sonra parmaðýyla bankta düþünceli düþünceli baþý yerde oturan bir genci gösterip

“iþte oðlunuz þuradaki bankta yalnýz oturan gençtir. Adý Umut’tur. Çok akýllý ve efendi bir gençtir. Yurdun en sevimli yavrularýndan biridir. Onun ve sizin için çok sevindim. Fakat o faklý bir çocuktur. Ona yaklaþýmýnýza dikkat edin. Ben þimdilik sizinle gelmiyorum. Bundan sonraki evrede ben de onunla konuþurum. Haydi gidin ve kavuþun” dedi .

Bacaklarým birden titremeye baþladý. Korku heyecan ve sevinç hepsini ayný anda yaþýyordum. Ona yaklaþtýkça daha da titriyor ve hýçkýrarak aðlýyordum. Kendimden geçmiþ bir vaziyette karþýsýna dikeldim.
Beni görünce yüzüme baktý bende titrek ve aðlamaklý hýçkýrýklý bir ses tonuyla “Ben senin annenim” dedim.

O caným olan o her þeyim olan o kaybolan dünyam olan yavrum, yüreðimin kalan kýsmýný da keskin ve derin cümlelerle tamamen yýkýverdi baþýma. Öyle bir cümle kurdu ki aðlayarak kin ve nefret dolu bakýþlarla yüzüme. Olduðum yerde dikelip kalmýþ ve konuþmaz bir vaziyette sadece hýçkýrabiliyordum.

Bana söylediði uzun sözlerde en son;
“Ben yýllarca aðladým on yedi yýldýr aðlýyorum. Þimdi benim karþýma geçip aðlama be kadýn! Ben gözümden akan tuzlu yaþlarý yalayarak hayatta kaldým. Benim yüreðimde anne diye bir sevgi yok! Anne diye bir nefret var. Hadi þimdi kaybol. Ben annemi öldürdüm…” dedi.

Ýþte bu sözler beni öldürmüþtü. Ben o gün yýkýlmýþ bir vaziyette otele geri döndüm. Ertesi gün sonra ki gün, bir hafta boyunca her gün yurda gelip bahçesinde, kapýsýnda onu bekledim. Korkumdan bir türlü tekrar yanýna yaklaþamadým.

Bir gün onunla ilk karþýlaþtýðýmýz bankta oturup baþým yerde düþünürken baþýmýn gölgesine baþka bir gölge gelip birleþti. Baþýmý kaldýrdýðýmda Umudum geleceðim bana bakýyor ve göz yaþlarý içinde hýçkýrýyordu. Ben de aðlayarak onun yüzüne bakýyordum. Birden Umut’um “Anne” dedi. Fýrlayýp yerimden onu öyle bir kucakladým öyle bir sarýldým öyle bir kokladým ki… O an sevinçle bayýlmýþým. Hiç bir kelimeyle anlatýlamayacak duygular içinde kaybolmuþtum.

Gözlerimi açtýðýmda bir hastane odasýndaydým. “Aman Allah’ým her þey rüyamýydý” diye birden çýðlýk attým. Kapý birden açýldý ve elinde bir kucak çiçekle Umut’um kapýdan içeriye girdi. Tekrar ayný duygularý yaþadým tekrar kavuþtum oðluma, yavruma, canýma…

Þimdi sýcacýk yuvamýzda mutlu bir dünyamýz var helalinden. Ýlk karþýlaþtýðýmýzda yüreðime hançer gibi saplanan sözlerinden anlamýþtým akýllý bir çocuk olduðunu. Bitirdi okulunu yakýþýklý bir genç oldu efendi, akýllý.

Birde eversem dünya gözüyle mürivetini görsem, onun kendine bakamadým doyamadým, bari çocuklarýna baksam diye düþünürüm mutlu halimle.

Çok þükür yavruma kavuþtum…