Sabaha dek bekledim.Acaba kararýmdan vaz geçer miyim diye… Ama olmadý aþkým!.. Olmadý!.. Anladým ki,bu sana yazacaðým son mektup!..Defalarca yazdým, yazdým beyaz kaðýtlara ve yýrtýp attým çöpe… Yine dayanamadým ve kararýmdan vaz geçemeyip tekrar yazdým.Belki o anda sen benim daðýnýk halimi görmüþ olsaydýn, acýyýp yalvaracak, “ne olur bu acýyý yaþamayalým,aþkýmýza devam edelim” demiþ olacaktýn…

Belki de beyaz sayfalara sana olan duygularýmý büyük bir kýrýlganlýkla yazarken büyük bir hata iþliyordum.Kim bilir… Sayfalarý her yýrtýp atýþýmda çevre düþmaný olarak kendimi görüyor;doðaya istemeyerek de olsa, öfkeme yenik düþerek zarar veriyordum…

Evet aþkým!.. Ne yazýk ki bu son mektup!.. Son bir kez gözyaþý dökeceksin ama sonuçta gözyaþlarýn mutluluk gözyaþlarýna dönüþecek…Ayný þeyi kendim için de söylemekteyim…Hani ilk aþklar unutulmaz diye bir söz vardýr ya…Ben de seni unutmaya çalýþsam da unutmayý beceremeyeceðimi adým gibi bilmekteyim…Belki sen de benimle ayný görüþtesin.Sen de beni kara bir mizah gibi hep anýmsayacaksýn…Hiç önemli deðil…Kara bir mizah olarak anýmsasan da fark etmez..Ne önemi kaldý bu aþkýn…Hani ölmez ve küllenmez dediðimiz aþkýmýz bir hiç yüzünden ayrýlma noktasýna geldi ve de þu anda nihayete ermiþ durumda…Hani aþkýmýzda hep ilkbaharlarý yaþýyoruz der,birbirlerimize yeminler ederdik,hazanlarý yaþamayacaðýz ve görmeyeceðiz diye…Olmadý iþte,olmadý!..Hazan erken geldi…Sanki hiç gitmeyecek gibi çöreklendi üzerimize…

Kaç kere yeminimi bozsam da geri dönüþ mümkün deðil,aþkým!..Gözyaþlarý da fayda etmiyor…Tekrar birleþmemiz asla.Bu doðanýn kanunlarýna karþý gelmek gibi bir þey olur…Suyun ters tarafýna doðru yüzmek nasýl ki mümkün deðilse artýk birlikte olmamýz da öyle mümkün olamaz..Ancak suyun ters tarafýna balýklar yüzebilir…Biz de balýk olmadýðýmýza göre kadere razý olacaðýz…

Aþkým,acýlara alýþmalýsýn artýk!..Her gözyaþý ve her ayrýlýk acýsý insaný bir kez daha olgunlaþmaya doðru sevk ediyor..Sen de öyle yap…Benim gibi bir serseriden kurtulduðun için acý duymayý býrak, sevinçten göklere fýrla diyorum…

Her ne kadar sana yazdýðým son mektubum desem de yine de içimde gizli bir hüzün ve burukluk var…

Bir daha geri dönmemek üzere elveda!..Yolun açýk olsun!...