Yapayalnızdı sokakta yürüyen adam
Yük yoktu elinde ama
Ağır bir yük taşırmış gibi çökmüştü omuzları
Yüzündeki çizgilerden belli ki çoktu derdi
Yürüdü, yürüdü
Taşlara takıldı ayakları tökezledi
Ama aldırmadı
Sahile ulaştı kararsız adımlarla
Taşa dayadı sırtını oturdu serin kumlara
Acılarını dertlerini dizdi sağına soluna
Ne çileli adammışım ben diye söylendi
Koca bir yaşam kira, hastalık, yolculuk derken
Nasıl da tükenip gitti
Yazık oldu dedi benim kadınıma
Canımdan çok sevdiğim hayat arkadaşıma
Memur karısı oldum diye ne sevinmişti
Yokluk yüzünden yüzü hiç gülmemişti
Nicedir hali şimdi o kara toprağın içinde
Kira derdi yok, Pazar derdi yok
Üşümek yok, odun, kömür derdi yok
Sıcaktan bunalıp serini aramak yok
En olmayacak nedenlerle çıkan kavgalar da yok
Yapmayacaktın bana bunu hayat arkadaşım
Yapmayacaktın
Hep dertleri, yoklukları paylaşmıştık birlikte
Kodun gittin beni senin hasretinle
Ben dertlerimi yokluklar kimle paylaşacağım
Gömleğim ütülenmedi, pantolonum kırışık diye
Ay başında maaş borç ödemeye yetmedi diye
Kimle kavga edeceğim kadınım kimle
Hadi kadınım hadi söyle bana kimle
Yapmayacaktın bunu bana hayat arkadaşım
Yapmayacaktın
Beni ardında gözü yaşlı bırakmayacaktın
Hani söz vermiştik birbirimize
Bizi ölüm bile ayıramaz diye
Olmadı kadınım olmadı
Belli ki benim çilem daha dolmadı
Sensiz hayatın çekilmezliğini
Çocuklarımız bile anlamadı
Kızıma kahve yap ta içelim dedim
Keşke, keşke demez olaydım
Yüzüme karşı söylemediği kötü söz kalmadı
Kimdi kadınım, kimdi onları büyütüp okutan
Kimdi kadınım hastalıklarına ölümüne koşan
Vefa kalmamış kızımızda da oğlumuzda da
Keşke hemen gelmek mümkün olsaydı yanına
Sensiz yaşamak inan yük oldu omuzlarıma
Dayanacak ne gücüm ne takatım kalmadı
Yapmayacaktın bunu bana kadınım
Yapmayacaktın
Ardında beni gözü yaşlı bırakmayacaktın

Özcan Nevres 02 – 07 - 2001