Sefillik nedir bilir misin?
Bazen beklemektir amaçsýzca,
Ve aðlamaktýr sýnýrsýzca,
Beklersin bir kurtarýcý umutsuzca,
Ama nafiledir tüm çabalar,
Sen silkinip kalkmadýkça…

Düþünürsün ve hayal kurarsýn durmadan,
Ama yoktur ulaþmak için hiç çaban,
Bazen gülersin sahtekarca,
Kahkahalarýn çýnlar her tarafta,
Ama yanar ciðerin ve kavrulur,kül olurcasýna…

Herkes mutlu iken etrafýnda,
Sen aðlarsýn, içine akan gözyaþlarýnla,
Söyeleyemezsin kimseye günahlarýný,
Bilirsin bir sen bir de Yaradan…

Neden düþer ki insan bu sefilliðe,
Neden harcar ki en deðerli anlarýný,
Bazen çaresizliktendir,bazen ise nefretten,
Ama sonuç suzluktur iten seni tembelliðe,
Lakin yoktur baþka çaren yaþamak için,
Sýyrýlmaktýr sefillikten ansýzýn,
Ve kýrmaktýr þeytanýn bacaðýný,
Kovmaktýr onu ve tüm kötü ruhlarý,
Aðlamaktýr doya doya ,
Ya da ýslanmak nisan yaðmurunda,
Ama mutlu olmak ve bakmak umuda,
Umuda bakmak ve geleceðe umutla,
Yoktur baþka çaren,açmak ellerini Yaradanýna,
Ve haykýrmak kainata,
Ben artýk sefil deðilim…
Yoktur benim tembelliðim,
Yoktur bencilliklerim,
Ben insaným ve insan gibi yaþamaktýr tek görevim!