Kardeşlerim, yüreğim acınızla kanıyor,
Öfkenizle vücudum ateş gibi yanıyor.

Yaradan'ın özünden nuruyla beslediği,
Tamu mayası çalıp 'Türk' diye seslediği...

Altın kafese konsa öz canın' parçalayan,
Her birinin hamuru kızıl kıyamet, tufan...

İçimde daim sızı, yüce dağlara eşsin.
Yaralı bir kartalsın, düşlerde bir güneşsin.

Kardeş acı çeker de kan damarda durur mu,
Gözlerindeki esrar nur mu yahut gurur mu?

Gurur Türk'ten gayrıya bu denli yakışamaz,
Özlem dolu yürekler uzaktan bakışamaz.

Ufukta görünse de sonu bilinmez sisler,
Deli gönül anlamaz koşup kavuşmak ister.

Zaten Türk kanı alev ruhu değil mi deli?
Üzülme, pek yakındır. Dirilecek Türkeli!

Semaları titreten ilahi bir ses gibi,
Patlayacak bir volkan, derin bir nefes gibi...

Sırrımız tek bir yürek, akıl ve ruh olmaktır,
Tek kol olup dünyaya tekrar korku salmaktır.

Ya savaşmak yılmadan bırakmak dünyada iz,
Ya da geri çekilmek ağır, yenik ve sessiz...

Kılıcı parlayınca Tanhu'nun bileğinde,
Sineler birleşince efsunlu dileğinde...

Tanrı bize kutunu yeniden lutfedecek,
Türk'ün aklı yerlere, göklere hükmedecek.

Ahir dem gelmedi mi! Bırak kuru öfkeyi,
Ey, arzı sarsan hisler... Kaldırın şu gövdeyi.