Üç-dört yaþlarýndayken uçabilen her nesneye hayranlýk duyardým. Kuþlar benim için dünyanýn en talihli varlýklarý idi. Evimiz þehrin dýþýnda, sert aðaçlar ve uçurumlarla kaplý yüksek bir tepenin üzerindeydi ve kendimi hep o kayalýklarýn üzerinden gökyüzüne yükselirken hayal ederdim. Hatta bir keresinde alçaktan uçan bir helikopter görmüþtüm de günlerce elimde bir kementle onun tekrar geçiþini beklemiþtim. Onu bir yakalayabilsem, uçan herhangi bir þeyi yakalayabilsem ve mavi göðün üzerinde süzülsem özgürce... Sanýrým ilk hayalim uçmaktý. Ve ilk korkum da bu sýralarda ortaya çýktý: Düþmek...
     O zamanlar, her gece ayný rüyayý görmeye baþladým. Düþümde, kendimi dik bir kayalýða tutunmuþ olarak buluyordum. Ayaðýmýn altýnda ufak bir toprak parçasý vardý ve daða iyice yapýþmak zorunda kalýyordum. O kadar yüksekteydim ki aþaðýda boþluktan baþka bir þey görünmüyordu. En ufak bir hareketimde, zeminin ayaklarýmýn altýndan kayýp gideceði malumdu. Rüzgar da, aksi gibi, sanki beni bu derin uçuruma sürüklemeye çalýþýyordu. Ya sonsuza dek ayaklarýmýn altýndaki bu toprak parçasýna baðýmlý kalacaktým ya da kendimi boþluða býrakacaktým.
     Fakat ne mümkün! Ýçgüdüsel olarak öyle bir korku sarýyordu ki benliðimi, bu düþsel kapana baþka bir etken müdahale etmeyecek olsa, hiç kýmýldamadan ve korkunç bir kaygýyla hayatýmýn sonuna kadar öylece kalabilirdim. Korku, elimdeki tek opsiyonu geçersiz kýlýyordu ve ben, rüyamda bunaltýcý iç savaþýmlarýmdan birine daha sürükleniyordum. “Bütün bunlar sadece rüya... Korkma, korkma...” Her þeyin bir rüyadan ibaret olduðuna ikna olduktan sonra kendimi boþluða býrakýyor ve uyanýyordum.
     Bu rüyalarýn ne zaman sona erdiðini hatýrlamýyorum ama bir müddet her gece ayný rüyayý görmeye devam ettim. Sonralarý baþka türlü bir yaþamýn içinde buldum kendimi. Upuzun ve karamsar binalarýn ortasýnda, içinde kötü insanlarýn yaþadýðý, kalabalýk þehirlerde dolaþtým. Okul diye bir yere yolladýlar. Duvarlarýn arasýna sýkýþýp kaldým. Düþlerim, baþkalarýnýn düþleri karþýsýnda sönükleþti ve hepten yokoldu. Ayaklarým yere basýyordu artýk. Beni alýp götürecek o helikopter, kanlý oyunlarýn ortasýnda kalakalmýþtý. Ýçimdeki ses, ruhumda belli belirsiz varlýðýný sürdürüyordu fakat beni her þeyin rüya olduðuna ikna edecek kadar gücü kalmamýþtý, silikleþmiþti. Sonunda hepten duyulmaz oldu. Üzerine bastýðým kara parçasýna planlarla, beklentilerle, mesaiyle iliklerime kadar baðlanmýþtým. Beþ dakika sonrasýndan itibaren her hareketim ümidlerin güdümüne girmiþti.
     Sözüm o ki, düþmekten alabildiðince korkuyordum. Düþmemek için de bütün hareketlerimi minimalize etmek zorunda kalmýþtým. Ama bir hakikati gözardý ediyordum ki, korku ne kadar baskýnsa rüzgar o denli sert eser. Fýrtýna þiddetini artýrdýkça tutunabileceðim tek noktaya, topraðýma daha fazla yapýþtým. Hayatým içinde çýkýlmaz bir kaosa dönüþtü. Bu dar alanýn her þeyinden nefret etmeme raðmen her fýrtýnada ona sýðýnmak zorunda hissediyordum kendimi. Özgürlük düþünü, varlýðým için, hayalden öte mana taþýmýyordu. Hayatýmý, hoyrat kasýrgalarýn sürüklemeye çalýþtýðý sonu bilinmez karanlýklara býrakacak takati bulamýyordum dizlerimde.
     Lakin bu sabah tuhaf bir þey oldu. Geceyi uykusuz geçirdiðim alelade günlerimden biriydi yine. Ama þu bayalýðýn içinde beklenmedik bir deðiþim hissettim. Güneþin doðmasýyla birlikte kuþlarýn ötüþünü duydum. Perdelerim kapalý olduðundan göðe yükseldiklerini görememiþ ama özgürlüklerini hissetmiþtim. Sonra sesleri birleþerek iç dünyamda çocukluðumdan tanýdýðým aþina bir sese dönüþtü ve þu sözcükleri iþittim:
     “Akýþýna býrak! Býrak, düþeceði yere düþsün!”