Ellerimi gökyüzüne her kaldýrýþýmda belli bazý dualarý okumakla yetimdim hep. Þahsi ve deðersiz yaþamým için isteklerde bulunmaktan hicap duydum. Sana saygýsýzlýk edebileceðimi düþünüyordum. Çünkü sen sonsuz ilim ve hikmet sahibiydin ve cüzi varlýðým iraden karþýsýnda çok sönük kalýyordu. Neredeyse bir hiçtim. Ayrýca ne dileyebilirdim ki! Sen zaten kalbimden geçenleri benden iyi biliyordun ve ben de kýsmetimde her ne var ise boyun büküp onu yaþayacaktým. Tek bir istisna dýþýnda... Yalnýz bir tek arzuyu her hücremde ateþ gibi duyumsayarak yineleyip durdum. Kanýmca bu meþru ve makul bir yöneliþti. Fakat tam da bu en hassas noktamdan vurulmuþ ve otokontrolümü hayatýmda ilk defa tam olarak kaybetmiþ bulunuyordum. Böylelikle nefsimin çevresine binbir güçlükle ördüðüm duvar yerle bir olmuþtu. Artýk cümlelerde uyanan bir sorgulayýcýydým.
     Bir þekilde hayatýn koca bir yalandan ibaret olduðunu algýlayabiliyorum. Ancak hakikatin esasýnda neye benzediðini bile bilemiyorum. Hislerim zaten beni bu dünyaya baðýmlý kýlmaktan baþka iþe yaramýyor. Çünkü gerçek sandýðým her þeyi, yani sayýsýz uyarýcýyý duyular vasýtasýyla beynimde fikirlere dönüþmüþ olarak buluyorum. Bunlar da çoðunlukla öznel ve aldatýcý oluyor. Geriye sadece aklým kalýyor ki maalesef o da realiteyi yakalamakta kifayetsiz kalýyor. Bu da hayatýmdaki kaosu yaratýyor. Böylelikle ölüm sanki gerçeðe uzanan bir kapý gibi görünüyor. Ama o da meçhul, bu kapýnýn bir yokluða açýlma daha doðrusu kapanma ihtimali de var. Gerçi bu durumda da zaten endiþelenecek bir þey kalmýyor. Neticede bu dünyada her ne kadar amaca, varlýða, baðlara sahip olsak da bu büyük resim karþýsýnda hiçbirinin manasý kalmýyor. Bu noktada da insan ister istemez baþka türlü, daha gerçek bir yaþam özlemi duyuyor. Sanýrým ölümü kabul edilebilir hatta zaman zaman arzu edilir kýlan da bu beklenti. Aksi takdirde dünya þu haliyle bile kalmaz tam anlamýyla cehenneme dönerdi diye düþünüyorum.
     Gelgelelim yazýnýn da diðer her þey gibi anlamsýz olduðunun farkýndayým. Hislerim durmak bilmeden sanrýlarla çeviriyor etrafýmý. Biliyorum. Mesela þu an alelade bir melodinin tesirine kapýlýp, kendimi herkesin hayranlýkla gözlerini üzerime diktiði bir zafer sonrasýnýn sarhoþluðunda tasarlayabilirim. Eskiden böyle hülyalara çok sarýlýrdým. Uzayda ve zamanda kýlýcýmýn deðmediði yer neredeyse kalmamýþtý. Kendimi o kadar kaptýrýrdým ki hayatým birçok boyutta birden geçiyordu. Ýçlerinde tek sevmediðim evren ise kelimelere ihtiyaç duyduðum, üzerinde yaþadýðým ve kendisine dünya denilen þu gezegendi. Hiç alýþamadýðým için de onun gerçek olduðunu biliyordum. Çünkü yaþayacaðým mekaný seçme þansýna sahip olacak kadar güçlü bir varlýk deðildim. Yaþamý bile ben seçmemiþtim.
     Fakat gel zaman git zaman gerçeðin de gerçekliði konusunda þüphe duymaya baþladým. Kuþkularým, özellikle, büyümeye baþlayýp hayali tasarýmlarýmýn varlýðýný reddetmemle birlikte uyanmaya baþlamýþtý. Dünya denen gezegenle ve buradaki sýradan hayatýmla çok daha fazla meþgul oluyordum. Fakat bir þey, bir zincir ayaklarýmdan sýkýca kavrýyor ve heyecanla üzerine atýldýðým her uðraþ, her fikir, her amaç, her duygu avuçlarýmdan kayýp bilinmezliðe karýþýyordu. Ve ben kendimi yine en baþa dönmüþ olarak buluyordum. Yani tek kiþilik hücreme... Tutkuyla yöneldiðim ve sonra hayalete dönüþen bütün gayelerim sanki belli aralýklarla hücremden çýkarýldýðýmda cezaevinin avlusunda rastladýðým þeylerdi. Gün batýmýnda onlar bir kuþ gibi yükselip uzaklaþýrken ben yine karanlýðýma dönüyordum. Sanki çocukluðumdaki hayali savaþlarýmýn birinde düþmanlarýmca tutsak edilmiþ ve buraya kapatýlmýþtým.
     Bak gördün mü? Yine yapmaya baþladým. Yine bilim kurgu hayallere sýðýnýyorum. Gözlerim kapalýyken pek feci bir þey geçmiþ olmalý zahir! Kargalar... Bugünlük kýsa kessem iyi olacak galiba. Hoþçakal!