Günlerdir uyuyamıyorum, kafam çok karışık. Aklım ve duygularım birbiriyle çatışıp duruyor yine. Doluya koyuyorum olmuyor, boşa koyuyorum almıyor. Bu söz böyle miydi? Neyse dedim ya kafam karışık yanlışsa da lütfen anlayış gösterin.
Bu günlerde şu duygusal yanım işleri karıştırıyor galiba yine. Onu bastırmaya çalıştıkça, görmemezlikten geldikçe, umursamadıkça hırçınlaşıyor. Sen misin bunu yapan diyor, sinsice başlıyor içimde gezinmeye, bana tuzaklar kuruyor. Bense mantık tarafımı dikkate alarak onu yok sayıyorum.
Kaça kaça daha ne kadar böyle yaşayacaksın diye masum masum soruyor. Sus konuşma diyorum ona, sen hayatı tanımıyorsun, hayatın gerçekleri senin söylediklerinle uyuşmuyor diyorum. Peki böyle mutlu musun? hep mantığını dinlemekle? Azıcık dinlemesen onu, söz bu sefer ağlatmayacağım seni diyor. Sinirleniyorum, sus yalancı hep böyle söz vermiyor musun bana? Bu sefer mutluluğu yakalayacağız diye diye kaç kere çıktık yola, artık ben, yoruldum sonumuz hep hüsran. Dudağını büküyor dokunsalar ağlayacak. Beni istemiyor musun artık diye soruyor. Evet istemiyorum diye bağırıyorum, ununu eledin, eleğini astın çekil bir kenara, köşende bekle artık. Bundan sonra ancak biri miri ölürse ortaya çık yalnızca. Orada sana ihtiyacım olacak yalnızca, ne kadar duygusuz insanmış demelerini de istemem hakkımda ya. Yok ona acı yok buna acı, bitti artık. Hele aşk maşk meselelerine hiç bulaştırma beni artık anladın mı?
Mantığım gülüyor duygusal tarafımın azarlanmasından memnun. Aferin sana diyerek beni destekliyor nedir bundan çektiğimiz? Birşey değil onun yaptıklarını hep ben temizlemek zorunda kalıyorum. O iyi bir insan değildi, sen daha iyilerine layıksın filan diye seni yatıştırmaya çalışıyorum, yalan söylemek zorunda kalıyorum her defasında. Yalan mı? Bana söylediklerin hep yalan mıydı yani? Diye şaşırarak soruyorum. Yaptığı gafı anlıyor, yok mok diyor ama laf çıktı bir kere ağızdan. Duygusal tarafım bir şey demiyor ama anlıyorum bakışlarından bak kime güveniyorsun der gibi.
Ben nasıl baş edeceğim bu ikisi ile? Biri bir yana çekiyor diğeri bir yana. Hangisine güveneceğim bunların. Yok mu bunun bir orta yolu? İkisi de suçlu konuşmuyorum bir süre onlarla. En iyisi de bu galiba, hiç düşünme, hiç kafaya takma, az şey bil, duyarsız ol. En mutlu insanlar değil mi bunlar etrafıma baktığımda. Ne mantık ara olaylarda ne de duygusal yanaş hayata. Geçip gitsin hayat yanından, sen sadece uzaktan seyret olup biteni. Mutlu olurum böylece belki de, değil mi?