Annem ağzımı arıyor kahvaltı sofrasında en çok neye sahip olmak istersin diye. Yedi yaşına gireceğim yakında. Biliyorum yaklaşan doğum günü hediyemin istediğim bir şey olmasını istiyor. Ben hemen bebek diye atıldım. Ablamlar ve annem şaşkın. Benden 2 yaş büyük olan, böyle olduğu için de her şeyi benden daha iyi bildiğini sanan ablam hemen atılıyor.
Okula başladın hala bebekle mi oynayacaksın?
Annem biraz düşkırklığına uğramış bir ses tonuyla; Pelin’ciğim kaç tane barbi bebeğin var bıkmadın mı Allah aşkına bebeklerden. İşte tam da istediğim soru bu.
Evet çok bıktım onlardan bu sefer özel bir bebeğim olsun istiyorum.
Şaşkınlıkla soruyorlar, nasıl özel?
Özel işte. Yani sadece ben de olan, sadece bana ait bir şey olamaz mı?
Ablamlar gerçekten ukalalar:
Hiçbir fabrikada bir çocuğa özel bebek üretilmiyor, bunu sana okulda öğretmiyorlar mı bebeğim? Diğeri aşağı kalır mı? Hiçbir oyuncakçıda Pelin’e özel diye etiket taşıyan bir bebek gördün mü? Öyle olsa bile binlerce Pelin var, hangi Pelin acaba? Alay ediyorlar, Gel de bu kızlara sinir olma şimdi.
Sinir oldum, bu kız benim okuma-yazma bilmediğimi bilmiyor mu acaba? Çizgi çizmeden, fşlerden öte gidemedik ki. Bebeklerden bahsetmek yasak gibi bir şey okulda. Nedenini anlayamadım ama hiç kimse bu konuda konuşmuyor, varsa yoksa Ali, mali. Kimdir bu çocuklar anlamadım gitti. Ah bir okumayı öğrenseydim gösterirdim şu kızlara günlerini.
Çabukta büyümek istemiyorum. Hele şu iki kız gibi olmayı. Ah ben ne zavallı bir kül kedisiyim.
Ağlamaklı bebeğimi siz yapın diyorum. En büyük olan gerçekten şaşkın bir ördek;
Yok artık nasıl yani? diyor kocaman gözlerini açarak.
Kapodokya bebeği istiyorum ben. Kızlar iyice şapşallaşıyor. Ne!! ikisi birden bağırıyor. İşte bu kızların kültür ve hafıza seviyesi ! Annem gülümsüyor, o anladı ne istediğimi. Geçen sene hep birlikte gittiğimiz Kapodokya gezisinde görüpte hayran kaldığım bebekleri o hatırlıyor. Allahım bu kadında olmasa evlatlık olduğuma inanasım geliyor.
Annem kızlar ona bezden bir bebek yapacağız hep birlikte diyor. Yok, artık diyor bir tanesi. Dikkat ederseniz kızların adlarını kullanmıyorum. Sizce hak etmiyorlar mı bunu?
Gel zaman git zaman, aslında doğum günümün yaklaşıyor diye yüreğimin pırpır ettiği zaman. Evde gizli bir çalışma başlıyor. Kızlar başta oldukça kızgınlardı, ama doğum günüm yaklaştıkça onların yüzlerinde de bir parıldama gizli bir heyecan. Kötü mü ettim bu bebeği istemekle ne? Benden gizli buluşuyorlar, bir şeyler yapıyorlar Her şeyin dışındayım artık. Gülüşmeler, pazarlara gitmeler, daha neler neler. Bazen okuldan döndüğümde onların hararetli seslerini duyuyorum, beni çalıştıkları odaya almıyorlar, kapıları dinliyorum.
Doğum günü sabahı uyandığımda başımda üç bez bebek bana gülümsüyor. Üçü de birbirinden güzel. İncelemeye doyamıyorum, düğmelerden gözler, çiçekli elbisenin üzerine örgüden hırkalar, iplerden saçlar. Bir tanesinin inciden kolyesi bile var. Bebeklerden biri erkek, iplikten bıyıkları, şapkası ne kadar harikalar anlatamam.
Annem ve kızlar içeri dalıyorlar. Ne kadar mutluyum, Canım annem ve ablalarım. İsimlerini söylemiş miydim daha önce size? Selin ve Gülin.
Ne kadar mutlu olduk bunları yaparken, ne güzel bir şey paylaştık senin sayende diyorlar. Ben biliyorum diyorum kırgın bir sesle.
Gülin, kıskanma bir sonraki doğum günü benim, sen de benim hediyemde yer alacaksın, bu sefer ben bulunmayacağım diyor.
Bu sefer şaşırma sırası bende; soruyorum:
Sen de mi bebek istiyorsun?
Hayır, şapşal, benim isteğim el yapımı çanta, hepinizden ayrı ayrı, üç tane.
Annem sevinçle artık hediyelerimiz böyle diyor.
Sizce de henüz okuma-yazma bilmesem de bir şapşal değilim, değil mi? Hatta yaratıcı ve zeki olduğum bile söylenebilir bence.

Kasım-2010