Bugün burada hava güzeldi. Gökyüzünün, yeryüzüne tebessüm edeceği, daha sabahın ilk saatlerinden belliydi.
Sabah uyandım yapacaklarımı sıraladım, amacım işlerimi bir an önce bitirip sevgili Hocam Elif'in ebru atölyesine gitmekti.
Ne kadar erken gitsem o kadar iyi olur diye düşünüyordum ki; babam bir yakınımızın, nişan törenine gitmemiz gerektiğini söyledi, tabii benim surat hemen asıldı.
Babamı kırmak olmazdı elbet, kırmadım da zaten, hazırlandık hep birlikte gittik.

Sevgili Hattat; İnsanın kendini, bulunduğu yere ait hissettiği yerler vardır mutlaka. 'Evet burası benim yerim, bulunmak istediğim ortam, zaman geçirmekten zevk aldığım mekan, gittiğimde kendimi mutlu hissettiğim alan' dediği yerler... Orada şöyle bir etrafıma baktım; benim burada ne işim var ya dedim kendi kendime. Şu an öd kokusunu içime çektiğim ebru atölyesinde Elif'imle oturmak, sohbet etmek varken, benim burada ne işim var?

Zaman çok kısa Hattat.
Bugün düşündüm de insan kendini nereye ait hissediyorsa veya nerede mutlu olduğuna inanıyorsa orada bulunmalı. Buna hakkı olmalı ve bu hakkı insan kendine tanımalı..

Elbette hayatı yaşamak, özellikle, istediğimiz gibi yaşamak bizim tekelimizde değil, mecburiyetlerimiz var, önceliklerimiz var vs...
Ama Hattat, işte bu mecburiyetlerimizi daha katlanılır hale getirmek için hiç olmazsa yaşamımızın bir bölümünü, istediğimiz bir alan içinde yaşama dahil etmeliyiz. Bu kadar hakkımız olmalı, bence bu şansı herkes kendine tanımalı.

Orada çok fazla durmanın manası yoktu. Hayırlı olsun temennilerimi ilettim oradan ayrıldım.
Bu yaşam benim ise eğer, hiç olmazsa elimde olan dahilinde kendim için zorlaştırmamalıydım...

Sevgili Hattat
Gelelim diğer meseleye.

İnsanız Hattat. Yaşama dair, birbiri ardına birçok hayaller sıralayabiliyoruz. Birçok planlar yapıp birçok düşler sıralayabiliyoruz peşi sıra.
Her bir düş için, ümit ediyoruz, gerçekleşmesi için dua ediyoruz, hatta bazen, hayallerin gerçekleşeceğine dair yeni hayaller bile kurmaya başlıyoruz.

Ve yaşadığımız süre içinde hayatın her bir yüzü ile, her an karşı karşıya kalabiliyoruz.

Aslına bakarsan Sevgili Hattat, hepimiz bir cam fanus içindeyiz diye düşünüyorum.
Fanus içinden bakınca, etrafı olabildiğince geniş görebiliyoruz.
Çünkü, fanus içinde iken, fanus dışında her şeye dokunmak, elde etmek çok kolay gibi görünür, elimizi uzatıp, dokunmak için doğrulmaya yeltendiğimizde kafamız bir anda cam fanusa çarpıveriyor, işte o vakit anlıyoruz ki aslında içinde bulunduğumuz alan o kadar da geniş değil, ulaşmak istediğimiz, dokunmak istediğimiz, elde etmek istediğimiz şey bize o kadar da yakın değil. O vakit anlıyoruz ki aslında hiç bir şey içeriden bakıldığı kadar kolay da değil.

İşte o an, yaşam denilen gerçekle yüzyüze kaldığımız an, işte o an kendimizle didişme anı, işte o an kendimizi yiyip biritme anı. İşte o an kendimizi tüketme anı. İşte o an bittiğimiz an...

Sevgili Hattat.
Sevgili Hacer , bahsettiğim bu yaşamın bir yüzü ile daha tanışmış. Bu sebeple,
Hacer'in elleri üşüyor, düşleri üşüyor, gerçekleri üşüyor, hayalleri üşüyor, Hacer'in yüreği üşüyor Hattat.
Hacer'in yüreği üşüyor...

Adsız