Ýnfak, Allah rýzasýný kazanmak için yapýlan harcamadýr. Ýnsanlar infakla manevi anlamda arýnýrlar. Bütün ibadetlerde olduðu gibi, Allah yolunda harcama yapýlýrken de, bu ibadetin hikmetini akýlda tutmak gerekir. Ýnsan sevdiði, kendisi için deðerli olan þeyleri yalnýzca Allah’ýn rýzasýný amaçlayarak gönülden feda ediyorsa, yapýlan infakýn Allah Katýnda anlam kazanacaðý umulur. Ýnanan insan böylece Allah’ýn hoþnutluðunu dünyevi hiçbir þeye deðiþmeyeceðini ispat eder.

Her insan Allah’ýn rahmetine ve korumasýna muhtaçtýr; bu nedenle O’nun rýzasýný kazanma çabasý içerisindedir. Ýnfak da Allah’ýn rýzasýný kazanmaya vesile olacak bir ibadettir.

Kur’an’ýn, "Ey iman edenler, kazandýklarýnýzýn iyi olanýndan ve sizin için yerden bitirdiklerimizden infak edin. Kendinizin göz yummadan alamayacaðýnýz bayaðý þeyleri vermeye kalkýþmayýn ve bilin ki, þüphesiz Allah, hiçbir þeye ihtiyacý olmayandýr, övülmeye layýk olandýr. (Bakara Suresi, 267) ayetiyle inanan insanlara, hoþlanmadýðý ya da zaten atacaðý þeyleri vermeye kalkýþmak yasaklanýr. Ýnsanlara gösteriþ amacýyla ya da infak etmiþ olmak için vermek, kiþiye Allah Katýnda bir þey kazandýrmaz. Bu nedenle mümin, Kur’an ahlakýnýn ruhuna ters düþen bu davranýþtan dikkatle sakýnýr ve sevdiði þeylerden verir. Çünkü sevdiði þeyden vermesi onu iyiliðe ulaþtýracaktýr:

Sevdiðiniz þeylerden infak edinceye kadar asla iyiliðe eremezsiniz. Her ne infak ederseniz, þüphesiz Allah onu bilir. (Ali-imran Suresi, 92)

Kiþiyi gerçek anlamda iyiliðe ulaþtýracak olan önemli ahlak özelliklerinden biri özverili olmaktýr. Özverili insan, Allah’ýn hoþnutluðu amacýyla, deðer verdiði þeylerden düþünmeden, seve seve vazgeçebilir. Özveri, Allah’ýn hoþnutluðuna öncelik vermesi, Rabb’i için kendi çýkarlarýný bir yana býrakmasý ve bu yolda maddi manevi tüm zorluklara göðüs germesidir.

Ancak insan nefsi bazý kötü ahlak özelliklerine yatkýn yaratýlmýþtýr. Bunlardan biri de bencilliktir. Nefsini terbiye etmediði takdirde, bencillik kiþinin tüm yaþamýna hakim olabilir. Bencil kiþi, herkesten fazla kendini hatta sadece kendini ve çýkarlarýný düþünür. En iyiyi, en güzeli, en mükemmeli kendisi için ister. Herkesten anlayýþ ve fedakarlýk bekler. Yaþadýðý bir zorlukta, yakýnlarýnýn, kendisi için her türlü sýkýntýyý göze almalarýný, her þeye raðmen kendisine destek olmalarýný bekler. He zaman kendi rahatýný ve konforunu düþünür. Yalnýzca kendisine gelecek bir zararý fark ettiðinde, deðer verdiði þeyleri gözden çýkarýr. Bu kuþkusuz nefsani bir zayýflýktýr ve kiþi kendini ancak Kur’an ahlakýný yaþayarak düzeltebilir. Allah’ýn beðendiði güzel ahlakýn bilincinde olan insan, yaþamýnýn her anýnda özveride bulunabileceði ahlaka ulaþabilir.

Çok açýktýr ki beðenmediði þeyi infak etmek, ibadetin amacýndan sapmasý, infaka gösteriþin karýþmasý demektir ve bu Allah’ýn razý olmayacaðý bir davranýþtýr. Görünürde infak etmiþ olmak amacýyla vermek insaný iyiliðe eriþtirmez. Bu nedenle müminin, Kur’an’ýn ruhuna aykýrý olan bu hatadan sakýnmasý gerekir. Ve gösteriþ için infak inkarcýlara has bir tavýrdýr:

Ve onlar, mallarýný insanlara gösteriþ olsun diye infak ederler, Allah’a ve ahiret gününe de inanmazlar. Þeytan, kime arkadaþ olursa, artýk ne kötü bir arkadaþtýr o. (Nisa Suresi, 38)

Beðenmediðimiz, bayaðý þeyleri baþýmýzdan savmak için vermek temizlik yapmaktýr; Allah katýnda beðenilen gerçek temizlik ve arýnma ise sevdiðimizi, bizim için deðerli olaný vermektir.