Ýnsanlar ölümü ne kadar da az düþünür. Âdeta bir düþünmeme sanatý geliþtirmiþ ve böylece gerçekleri unutmanýn yolunu bulmuþ insan. Oysa ölüm, derin düþünmeyi ve dengeli yaþamayý saðlar.

Her nefis ölümü tadacak iken ölümü konuþmayarak, düþünmeyerek ölümden kaçýlabilir mi? Ölüm insanýn, hayatýný sorgulamasý yönünde bir hatýrlatmadýr. Düþünmediðinde ise dünya hayatýna ve geçici süslerine hýrsla baðlanýr, bencilleþir.

"...Ýnsan zayýf olarak yaratýlmýþtýr.” Allah, kadýna da, erkeðe de acizlikler vermiþtir. Bu özel yaratýlýþ, insanýn, dünyadaki her þeyin geçici olduðunun farkýna varabilmesi içindir. Her gün defalarca aczini ve zavallýlýðýný görür insan ama büyüklenir, gururlanýr, enaniyet yapar. Nefsi bu kadar azgýn insaný Allah, "çok zalim, çok cahildir" ifadesiyle tarif eder.

Ölüm, yalnýzca dünya hayatýmýzdaki imtihanýn sonudur. Ýnsan dünyaya gelir, çocukluk safhasýný yaþar, geliþir. Orta yaþ, ihtiyarlýk derken, zaman da hýzla ölüme doðru akmaya devam eder. Genellikle hastalýk ya da yaþlýlýk sonucu ölümün geleceðini zannederiz. Ancak Allah, genç ve saðlýklýyken, ayaktayken, konuþurken ya da en eðlendiði anda da aniden insanýn canýný alabilir. Uzun bir sürece, yaþlanmaya ya da hastalanmaya ihtiyaç yoktur.

Ömür çok hýzlý geçer. Ýstisnasýz her insanýn, ölüm gerçeðini görüp kabul edeceði bir an olacaktýr. En saðlýklý, en gösteriþli insan bile bir gün karanlýk topraðýn altýna girer. Orada ise ölümü unutan, yaþamý boyunca büyüklenen, hep “ben”, “ben” diyen kiþinin, dünyadaki azgýnlýðýndan, kibrinden eser yoktur.

Ahirette inkârcýlarýn, yapýp ettikleriyle yüzleþme aný oldukça zorludur. Allah’ýn sýnýrlarý içinde yaþamak yerine bencil tutkularýný tatmin amacýyla yaþayan, Allah’ýn deðil, insanlarýn rýzasýný gözeten kiþileri oldukça zor bir hesap bekler.


Ýnsanýn, sorgulanma aný yaþanacaklarý düþünüp de korku hissetmemesi mümkün deðildir. Ancak bu korku yalnýzca inanan insanlara has bir korkudur. Çünkü o anýn gerçekliðine kesin bilgiyle iman edenler, yine müminlerdir.


Ýnsanýn ahirette karþýlaþtýðý zorlu durum, yapýp ettiklerinin her anýnýn kaydedildiðini düþünmemesi ve Rabbi huzurunda sorgulanacaðýndan gaflette yaþamasý nedeniyledir. Ölüm gerçeðine, ahiretin varlýðýna ve hesap gününe kesin bilgiyle iman etmemesi nedeniyledir ki insan, Allah’ýn sýnýrlarýný rahatça ihlâl ederek yaþar. Ýnkârcýlar, hiçbir þeyin Allah’ýn hoþnutluðunu kazanmaktan ve O’nun azabýndan sakýnmaktan daha önemli olmadýðýný o an kavrarlar. Bu sebeple ölüm, inanmayanlar için büyük bir þok, büyük bir beladýr.


Yaþýmýz kaç olursa olsun, hepimiz ölüme ayný yakýnlýktayýz. Ýnsanlarýn bir taraftan ölürken, diðer taraftan yenilerinin dünyaya geliyor olmasý bizi gaflete düþürmemeli. Hiç doðan olmasaydý, sürekli ölümlere þahit olsaydýk ve çevremizdeki insanlarýn sayýsý gittikçe azalsaydý, nasýl panik olurduk. Ýþte bu ruh haliyle yaþayalým, ölümü sýkça düþünelim. Geriye dönüp baktýðýmýzda, yaþadýðýmýz yýllarýn ne kadar da çabuk geçtiðini düþünürüz. Yaþayacaðýmýz yýllar da ayný hýzla geçecek unutmayalým. Ki yavaþ da geçse ölüm sonunda bizi bulacak...

Ölüm, inananlar için Rabbine kavuþma yönünde büyük bir nimettir. Ölüm görünüþte yokluk gibi görünür ancak ölüm diriliktir, sonsuzluktur.

“Ölüm yaradýlmýþýn Yaradan’a kavuþmasýdýr… Can gitse de korkma baþka bir candýr ölüm.” Mevlâna Celâleddin.