Ýnsandaki güzel özelliklerin tümünün kaynaðý Allah’týr. Ýnsan Allah’a aþkla baðlýysa, O’nun sýfatlarý üzerinde tecelli eder. Merhamet de Allah’ýn rahmetinin kulundaki yansýmasýdýr. O’nun rahmeti herþeyi kuþatmýþtýr ve O, merhamet edenlerin en merhametlisidir. Gerçek anlamda iyi, þefkatli ve merhametli olmak samimi imanýn getirdiði büyük bir nimettir.

Kur’an ahlakýný yaþayan insan, sevdiklerini þefkat duyarak sever; hata da yapsa sevdiklerine imanýndan kaynaklanan þefkat, merhamet ve baðýþlama ile yaklaþýr. Bencil ve sevgisiz olmaz; merhametli, koruyucu ve baðýþlayýcý olur. Ve sevgisi, eþi ya da dostundaki yaþlýlýk, sakatlýk, maddi kayýp gibi durumlarda olumsuz etkilenmez.

Ýnananlarýn merhameti, toplumda yaygýn olan merhamet anlayýþýndan çok farklýdýr. Birçok insan, karþýsýndaki kiþinin yalnýzca dünyevi mutluluðunu ve rahatýný düþündüðü için herþeyi yapmasýna göz yumar hatta yardýmcý olur. O kiþinin ahirette kayba uðrayýp uðramayacaðýný düþünmez, Allah’ýn yasakladýðý davranýþlarda bulunmasýna ses çýkarmaz. Örneðin kendisi sabah namazýna kalktýðý halde eþini ‘kýyamadýðý için’ namaza kaldýrmayan insanýn merhameti, gerçekte þeytani bir özellik taþýr. Müminlerin merhameti ise Allah’ýn merhametinin tecellisi olduðundan Allah’ýn hoþnutluðuna ve Kur’an’a uygun "rahmani" bir merhamet þeklidir. Onlar karþýlarýndaki insanýn ahiretini düþünür, yaptýðý kötü bir davranýþý eleþtirebilir, onu uyarabilirler. Ýþte gerçek merhamet de budur.

Din sevgi, merhamet, þefkat, akýlcýlýk, güven ve huzurdur. Tüm pozitif duygularýmýzýn toplamý dindir. Kur’an, negatif duygularý ezecek bir sistem kurmuþtur. Allah, sevgisizliði ortadan kaldýracak birçok önlem yaratmýþtýr. Ýnsan, Kur’an’ý tam olarak yaþamýna uyguladýðýnda sevginin önü açýlýr; sevgiyi doruðunda yaþar. Ancak engeller varsa, insan onun arkasýnda sevgisizlikten boðulur; o engelleri kaldýrmasý gerekir. Kur’an sevgi, þefkat ve merhametin önündeki tüm engelleri yok eder.

Medeniyetler ancak merhametle yaþanabilir hale gelebilir. Toplumun bireyleri kendi nefislerinde bu þuurla yaþamalýdýrlar ki toplum huzur bulsun. Merhamet olmadýðýnda yaþanacak olan zulümdür; kargaþa, kan ve gözyaþýdýr. Bugün güvenini ve yaþama sevincini yitirmiþ insanlarýn baský ve zulüm altýnda yaþam sürmeleri de hep bu merhametsizlik nedeniyledir.

Gerçek medeniyet iman temelleri üzerinde yükselendir. Örneðin Ýslam medeniyeti; sevgi, þefkat ve merhametin medeniyetidir. Kaynaðý Allah, temeli imandýr; odaðýnda Ýslam ve alemlere rahmet olan Peygamberimiz(sav) vardýr. Rabb’lerinin "kalplerinde bir þefkat ve merhamet" kýldýðý (Hadid Suresi, 27) bireyleri, "kafirlere karþý zorlu, kendi aralarýnda ise merhametlidirler" (Fetih Suresi, 29)

Bu medeniyetin özverili ve merhametli bireyleri "iman edenlerden, sabrý birbirlerine tavsiye edenlerden, merhameti birbirlerine tavsiye edenlerden "dirler. (Beled Suresi, 17)

Hedefinde Allah rýzasý ve insanýn mutluluðu olmayan merhametten yoksun medeniyetlerde "biz deðil ben" vardýr, "bana dokunmayan yýlan bin yaþasýn" anlayýþý hakimdir. Allah yolunda rahmani bir yarýþ olan "hayýrlarda yarýþ" yerine kýskançlýk, haset ve rekabete dayalý þeytani bir üstünlük yarýþý vardýr. Ýnsan fýtratý iman etme üzerinedir; insan imaný yaþadýðýnda gerçek mutluluðu tadar. Ancak materyalist görüþün hakim olduðu medeniyetler insana asla mutluluk vermez.

Merhamet hamuruyla yoðrulmuþ, insanýn huzur ve mutluluðunu hedef edinmiþ olan medeniyetler ise kýyamet gününe dek "parýldadýkça parýldayan bir kandil" gibi insanlýðý aydýnlatmaya devam edecektir.