Yüce Allah mülkün tek sahibidir. Ýnsanlara verdiði mallarla onlarý imtihan eder. Birçok insan sahip olduðu serveti kendi çabasý ve aklýyla kazandýðýný zanneder ve Rabb’ine nankörlük yapar. Dünyevi her ’madde’ onun böbürlenmesine, gururlanmasýna yol açar. Oysa hepsi insan için birer imtihan sebebi. Allah, mülkü verdiði gibi, dilediðinde de geri alabilir.


Onlara iki adamýn örneðini ver; onlardan birine iki üzüm baðý verdik ve ikisini hurmalýklarla donattýk, ikisinin arasýnda da ekinler bitirmiþtik. Ýki bað da yemiþlerini vermiþ, ondan (verim bakýmýndan) hiçbir þeyi noksan býrakmamýþ ve aralarýnda bir ýrmak fýþkýrtmýþtýk. (Ýkisinden) Birinin baþka ürün (veren yer)leri de vardý. Böylelikle onunla konuþurken arkadaþýna dedi ki: “Ben, mal bakýmýndan senden daha zenginim, insan sayýsý bakýmýndan da daha güçlüyüm.” (Kehf Suresi, 32-34)


Yukarýdaki Kur’an ayetlerinde söz edilen bað sahiplerinden biri malca diðerinden daha zengindir. Ve sahip olduðu servet, onun Allah’a karþý büyüklenmesine sebep olmuþtur. Allah bu kýssada samimi iman sahibi insanla, iman ettiðini söylediði halde gerçekte inkarcý olan kiþi arasýnda kýyas yapmamýzý ister.


Kýssadaki nankörlük eden bað sahibi, gerçekte kendisine ait olmayan, Allah’ýn katýndan bir nimet olarak denemek için verdiði mallarý sahiplenmiþ, þýmarmýþ, enaniyete kapýlmýþtýr. Kur’an birçok ayetle, azgýnlaþan bu kimselerin ahirette alacaðý karþýlýðý haber verir:


(Mal, mülk ve servette) Çoklukla övünmek, sizi ‘tutkuyla oyalayýp, kendinizden geçirdi.’ “Öyle ki (bu,) mezarý ziyaretinize (kabre gidiþinize, ölümünüze) kadar sürdü.” Hayýr; ileride bileceksiniz. Yine hayýr; ileride bileceksiniz. Hayýr; eðer siz kesin bir bilgiyle bilmiþ olsaydýnýz, Andolsun, o çýlgýnca yanan ateþi de elbette görecektiniz. Sonra onu, gerçekten yakîn gözüyle (Ayne’l Yakîn) görmüþ olacaksýnýz. Sonra o gün, nimetten sorguya çekileceksiniz. (Tekasür Suresi, 1-8)

Müminler mal ve mülkü yalnýzca Allah’ý anmak, O’na þükretmek için bir vesile olarak görürler. Servetin Allah’tan geldiðinin ve dilediðinde gidereceðinin bilincindedirler. Hz. Süleyman kýssasýndan ise samimi inananlarýn dünyevi mallara nasýl farklý baktýklarý anlýyoruz.


Hz. Süleyman, “…Gerçekten ben, mal (veya at) sevgisini Rabbimi zikretmekten dolayý tercih ettim…” (Sad Suresi, 32) diyerek, sahip olduðu ihtiþamlý mallar nedeniyle Allah’ý övgüyle yücelttir, mala duyduðu sevginin kaynaðýnýn Allah sevgisi olduðunu vurgular. Hz. Süleyman verdiði mallar için sürekli Rabb’ini zikreder, þükür içindedir.


Samimi mümin dünya hayatýnda çekici kýlýnmýþ olan süslere baðýmlýlýk duymaz. Kendisine verilen zenginlik nedeniyle büyüklenmez, kibirlenmez ya da onu kaybetmekten korkmaz. Aracýný amaç edinmez. Elindeki imkanlar için þükreder ve hepsini Allah’ýn hoþnutluðunu amaçlayarak O’nun yolunda kullanýr.


Allah, kendisine büyük bir mülk ve iktidar nasip ettiðinde de, tümünün birer nimet ve imtihan vesilesi olduðunun bilincindedir. Hz. Süleyman, kimseye nasip olmayan ihtiþam ve güce sahip olmasýna raðmen, her zaman Rabb’ine karþý içli bir saygý duymuþ ve imkanlarýný dinin hizmetinde kullanmýþtýr.


Bizler ahirette Allah’ýn dilemesiyle, "(batýla ve tutkulara) Dalýp gidenlerle biz de dalar giderdik." (Müddesir Suresi, 45) diyenlerden olmamak için çaba gösterelim. Mülkün ve hükmün asýl sahibi alemlerin Rabbi olan Allah’týr. Bu gerçeðin þuurunda olarak, her iþimizde Allah’a yönelelim, O’na boyun eðerek halisane teslim olalým. Sahip olduðumuz her imkaný Allah’ýn hoþnutluðunu kazanma yolunda kullanýrsak, umulur ki Rabb’imiz, yapýp ettiklerimizden hoþnut olur...