Kendisini Allah’ýn hayatta tuttuðunun, O’nun nimetlendirdiðinin, dilerse tüm verdiklerini geri alabileceðinin ve Rabb’i karþýsýndaki aczinin bilincinde deðilse insan, kibir içinde yaþar. Kendine benlik verir, kendini herkesten daha fazla sever; çýkarýyla ters düþen her þeyde, bencil istek ve tutkularýný önde tutar.


Tüm duygularýnýn üstündeki büyüklük duygusu vefayý, þefkat, merhamet ve koruma duygularýný yok eder. Gerektiðinde insan yalan da söyler; anlamsýz, boþ ve hikmetsiz konuþur. Kalbinde gerçek sevgi olmaz; kalbi Allah aþkýyla dolu insanda ise kibir olmaz. Allah’ýn sonsuz gücünün bilincindeki insan, kibirlenmeye güç yetiremez. Ýnsan hem aczini bilip ayný zamanda da büyüklenemez.


Ýçinde büyüklük duygusu taþýyan kiþi, ilgi hep üzerinde olsun ister. Mal, mülkte, servet ve çocuklarda çoðalma tutkusu da bu nedenledir. Çoklukla övünür, gösteriþ yapar, insanlara ve çevresine hakim olmak ister. Gözünde büyüttüðü, gururlandýðý zenginlik, güzellik, makam, kariyer, mal ve çocuklar gibi konularý özellikle sýkça gündeme getirip övgüleri toplamaya çalýþýr.


Oysa insan tüm bunlara, Allah’ýn belirlediði kader doðrultusunda sahip olur. Herþey ona bir imtihan konusu olarak verildiði halde gurura kapýlýr, haksýz yere büyüklenir.


Diðer yandan en doðruyu, en uygun olaný o bilir. Hep kendi istekleri, kendi dediði kabul edilsin ister; hiçbir zaman alttan alamaz. Hoþgörülü, sabýrlý, affedici, uzlaþmacý bir karakter gösteremez. Ödün vermez; inatçý, dik baþlý bir tavýr gösterir. Kýsacasý zor insandýr. Onunla sevgiyi, dostluðu, güzelliði yaþamak zordur.


Kibirli insan hep nefsini gözettiði halde gerçek mutluluk ve huzuru da bulamaz. Sahip olduklarýyla kibirlenirken, yitirme olasýlýðýnýn verdiði korku ve tedirginliði yaþar. Sahip olamadýklarý yüzünden ise eziklik hisseder; her durumda mutsuzdur. Oysa insanýn nimetlerinin artýrýlmasý ya da eksiltilmesi, kendisindeki bir özellikten kaynaklanmaz. Allah, verdikleri ya da vermedikleriyle kulunu dener. Önemli olan dünyevi meta deðil, insanýn ruhu ve Allah’a olan yakýnlýðýdýr...


Ýnsan ruhundaki anarþiyi Allah sevgisi ve Allah korkusu önler. Allah’a aþkla baðlý insan, O’nun buyruklarýna çok titiz olur, en çok O’nu sever ve en çok O’na saygý duyar. Kalbindeki derin Allah aþký ve korkusu nedeniyle içi içine sýðmaz. Güzel ahlâka, nimet ve güzelliklere kavuþmuþ olmanýn verdiði mutluluklarý yaþar. En önemlisi ise Allah’ýn sonsuz gücünün kontrolünde olmanýn, O’na yakýn olmanýn mutluluðudur.


Ýnsan, eski bütün alýþkanlýklarýný; kibir, þüphecilik, dünya hýrsý, çýkarcýlýk gibi nefsani duygularýný býrakmalý, Allah’a saf ve temiz olarak, tam bir teslimiyetle teslim olmalý. Sonsuz mutluluða kavuþmak için insan yalnýzca nefsinden vazgeçmeli, kenara koymalý.


“Ýnsanlar baþaklara benzerler, içleri boþken baþlarý havadadýr, doldukça eðilirler.” der Montaigne. Yaþanmasý gereken yüzeysel bir iman deðildir. Yýkýlmayan, gerçek ve derin bir iman en büyük nimettir. Samimi insan ruhunu besleyip derinleþtirdikçe, Allah’ýn sonsuz kudretini ve kendi aczini kavrar. Boyun büker, Rabb’ine teslim olur, O’na kul olur. Bu derin imana sahip insan, büyük bir güce sahiptir. Gerçek anlamda onur ve üstünlük budur...


Fuat Türker