Allah ile kulu arasýndaki en sarsýlmaz bað ibadet baðý. Ve namaz, bütün ibadetlerin özü. Namazla insan, Allah’ýn huzurunda bulunmanýn lezzetine varýr.


Namaz müminin, Rabb’i ile randevusu. Mümin her randevuya içinde aþkla, buluþma heyecanýyla gider. Namazla, en içten þekilde Allah’a yönelir, O’nu zikreder, aczinin bilincinde rahmetine sýðýnýr.


Allah’a olan yakýnlýðýmýzýn ve teslimiyetimizin kanýtýdýr namaz ve Rabb’imize yakýnlaþmamýz için önemli bir yoldur. Namaz yalnýzca fiili olarak yapýlan bir ibadet deðildir; amaç Allah’ýn sonsuz gücü karþýsýnda acizliðini kabullenmek ve O’nu yüceltmektir.


Namaz, Allah’a yönelmek ve O’na baðlanmaktýr. Dünyevi her þeyden kalben, ruhen ayrýlmak, zincirleri kaldýrmak, yola çýkmaktýr namaz. Amaç; sonlu olan her þeyi terk ederek, sonsuz olana yönelmektir.


Bediüzzaman namazýn, mü’minin miracý gibi olduðunu þöyle ifade eder: "Her mü’minin namazý, onun bir nevi miracý hükmündedir. Ve o huzura lâyýk olan kelimeler ise Mirac-ý Ekber-i Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmda söylenen sözlerdir. Onlarý zikretmekle o kudsî sohbet tahattur edilir."


Kalben hicrettir namaz. Rabb’ini tanýyan insan yanlýþ davranýþlarýný, düþüncelerini, alýþkanlýklarýný, dünyaya dair her þeyini býrakarak yalnýz O’na yönelir, kýyam eder, namazla Rabb’ine hicret eder. Ýnanan insan Allah’ýn doðru yolunda hicret ederek O’na boyun eðer, gönülden teslim olur, yardým diler,


Allah ile güçlü bir manevi bað kurulan namazda, giderek artan bir saygý ve korku vardýr. Kýyam, Allah’a karþý aczimizi hissettiðimiz ve huzuruna çýktýðýmýz an. Rükûda Allah’ýn huzurunda boyun eðeriz. Secde, korkumuzu en fazla hissedeceðimiz andýr. Aczimizin bilincinde Allah’ý övdüðümüz secde aný, manevi anlamda en üst aþamadýr. Ýþte insan huþû ile secdeye indiðinde bir nevi miraca yükselir.


Bizler “Ýbrahim’in makamý”ný namaz yeri edinelim. Namazýn Allah’ýn huzuruna çýktýðýmýz an olduðunu her kýyamda hatýrlayalým… Þeytanýn yapabileceklerini düþünüp, imanýmýzýn artmasý için ülfetleri kaldýrmak çok önemli. Hayatýmýzdaki, kulluk ve ibadetlerimizdeki, namazýmýzdaki aklý örten tüm perdeleri –Allah’ýn dilemesiyle- kaldýralým.…


Çünkü ‘o gün’, dünyada iken Rabb’inin buyruklarýný yerine getirmemiþ ve O’na secde etmekten kaçýnmýþ olanlarýn, isteseler de secdeye kapanmaya güçleri yetmeyecektir:


Ayaðýn üstünden (örtünün) açýlacaðý ve onlarýn secdeye çaðrýlacaklarý gün, artýk güç yetiremezler. Gözleri ’korkudan ve dehþetten düþük’, kendilerini de zillet sarýp-kuþatmýþ. Oysa onlar, (daha önce) sapasaðlam iken secdeye davet edilirlerdi. (Kalem Suresi, 42-43)


Allah o günün geri dönüþü olmayan piþmanlýðýndan ve acýklý azabýndan esirgesin. Kur’an’ýn, “…Onlarý, rükû edenler, secde edenler olarak görürsün; onlar, Allah’tan bir fazl (lütuf ve ihsan) ve hoþnutluk arayýp-isterler. Belirtileri, secde izinden yüzlerindedir…” (Fetih Suresi, 29) ayetinde söz edildiði üzere, alnýnda secde izi taþýyan kullarýndan kýlsýn.


Allah her namazda, dünyevi tüm baðlarýmýzdan koparak hicret yoluna düþmek için huzurunda kýyamý ve secde ile miracý yaþamanýn hazzýný nasip etsin.

Fuat Türker, Yeni Asya