HÜKÜMET YIKILDI

     
     
Ýlkyazlardan ödünç alýnmýþ bir kýþ günü; ocak ayýnýn güneþli bir sabahý baþladý yýkým. Saatler akþamüstünün on yedisini gösterirken de hükümet yerle bir olmuþtu.
Üstelik, ilçe pazarýnýn kurulduðu cumaydý günlerden. Köylü kentli herkesin sokaklarý, caddeleri, pazar yerini doldurduðu o telaþlý koþuþturmanýn arasýnda.

…

Dört artý dört artý dördün, ikinci dördünde gösteren bir oðlan çocuðu, pazar yeri boyunca hem koþuyor hem çýðlýk atýyordu:
-Hükümet yýkýldý hükümet yýkýldý!
Koskoca hükümet yýkýlýr da ahali ilgisiz kalýr mý? Çocuðun ardýndan bakakalan pazarcýlar arasýnda yorumlar da baþladý. Ýlk yorum kazakçýdan:
-Olacaðý buydu iþte. Uðraþýr mýsýn sen hocayla? Bir buçuk ay demedi. Hükümet tepetaklak!
“Yoook!” dedi, hemen karþýsýndaki meyveci:
-Askerin aha burasýna gelmiþti. Akþamda sabahta bekleniyordu zaten.
Kolunun üstüne dizelenmiþ gezici çorap satýcýsý, hafif tebessümle aðzýný yýlýktýrdý:
-Siz öyle sanýn. Havalar ýlýyýnca, bahar gelmiþ gibi oldu ya, Gezi Direniþi bu. Geri geldi. Bu kez yýkacaðý belliydi!
Çorapçýnýn sözünü üzgün bir tavýrla kuru sebzeci kesti:
-Hiçbiri hiiçbiri! Perinçek var ya o Perinçek. Yine o vardýr bu iþin içinde. Adamý hapse týkmak yetmiyor; yerin dibine gömsen yine kýþkýrtacak çocuklarý.
Kuru sebzeci amca hýzýný alamýyor:
-O hain yüzünden, aðýz tadýyla bir Ermeni Soykýrýmý bile yapamadýk þu memlekette arkadaþ!
Bu arada bir yandan meyve sebze seçen bir müþteri de dayanamayýp “Arkadaþlar hükümeti, birlik olup Kýlýçdaroðlu’yla Bahçeli yýkmýþ olmasýn?” diyeceði tuttu. Pazarcýlar hep birlikte bir kahkaha patlattýlar. Neredeyse gülmekten yerlere serileceklerdi. Sonra hep bir aðýzdan:
-Sen komedici misin arkadaaaþ!

…
     
Az önce çýðlýk atan çocuk, bu kez ters yöne doðru yine baðýra çaðýra koþuyor:
-Hükümet devrildi hükümet devrildi, ortalýk tozduman.
Önce yine kazakçýnýn sesi duyuldu:
-Duur çocuk! Kim yýkmýþ, kim devirmiþ, nasýl devrilmiþ hükümet?
Çocuk da sanki, görevi insanlarý meraklandýrýp kaçmakmýþ gibi, boynunu hafif geri çevirdi; duyulur duyulmaz:
-Ýþ makinalarýyla devirdiler.

…

Bu kez heyecan daha da arttý. Öyle ya, hükümeti devirse devirse iþçiler devirir. Yoksa iþçiler iþ makinalarýyla taarruza mý geçti, diye düþünen kazakçýnýn yüzü güldü bu kez:
-Müjde arkadaþlar, iþçiler hocaefendinin safýna geçmiþtir?
Karþýdaki meyveci hemen itiraz etti:
-Býrak þu kumpasçýlarý. Ýþçi-emekçi her zaman ordusunun yanýndadýr!
Çorapçý buna da yüz vermedi:
-Yok arkadaþlar ne hoca, ne ordu Gezi Direniþi geziii! Aha þu kolumun üstünde kýþlýk mavi çorap sattýðým gün dediydim. Bahar gelsin görürsünüz, diye. Aha, baharý bile beklemedi. Hava ýlýyýverince, iþ oldu bitti.
Kuru sezbzeci de her þeyi Perinçek’ten biliyor:
-Kapýsýna dört kilit birden vurdular, o da yetmedi. Namussuz, içerden içerden yýktý güzelim hökûmatý!

…

Pazaryerindeki her grupta buna benzer tartýþmalar almýþ baþýný gitmiþti. En son yine o çocuk çýktý ortaya. Ýlk geldiði yönden yine baðýra çaðýra karþýya koþuyordu:
-Hükümet yýkýldý, yeni bina baþlýyooor!
Al bakalým bu da nereden çýktý þimdi? Ankara’daki hükümet yýkýldý derken…
Bu kez alýþveriþe gelen bir baþkasý seslendi çocuða:
-Hükümet yýkýldý, dediðin bizim hükümet binasý mý?
Çocuk bu kez durdu, baþýný soru soran amcaya çevirdi:
-Ýyi bildin amca, yetmiþ iki yýllýk Bayýndýr Hükümet binasý yýkýldý, yenisi yapýlýyor gözün aydýn.
Gerçekten gözü aydýndý amcanýn; yüzünde derin bir tebessüm, yürürken kendi kendine mýrýldanmaya baþladý:
-Bu yoklukta bir de kömür parasý çýkaracaklardý yahu. O da yetmez; makarnasý, pirinci… Korkulu düþ gibi, aman aman!


Not: Bu kýsa öykü, tarihi Bayýndýr hükümet
binasýnýn yýkýldýðý gün yazýlmýþtýr.