"Dosluðun kollarý çok uzundur, dünyanýn neresinde olursanýz olun o kollar sizi sevgiyle sarar."- Montaigne-


Bu sözleri ne de doðru söylemiþ düþünür.

1999 Marmara depremiyle uzaklaþtýðým Istanbul'umda, anýlarýmý ve dostlarýmý da býrakmýþtým. Önceleri sýklýkla görüþtüðümüz dostlarýmýzla, daha sonra iletiþimi faturalarý bir hayli kabarýk olunca da zora sokmuþ ve tek tek ýraklaþmýþtýk. Yýllar yýllarý kovalamýþ ve gönül eleðinde bir kaç dost kalmýþtý. Gün geldi göç tekerlekleri yeniden geri dönmeye baþladý.
Evimiz onarýlmýþ ve yeniden býraktýðýmýz yerden baþlamýþtýk. Fakat yaþam arenasýnda deðiþen çok þey vardý. Istanbul o Ýstanbul deðildi. Özlenen dostlardan biri ile buluþtuðumda; eskileri yad ettik. Sevgiyi harmanladýk, gönlümüzde demledik dostluðumuzu, sýcacýk kahvelerimizde.
Veda vakti geldiðinde ellerimiz ayrýlmak istemez gibi;

" Býraktýðýn boþluðu kimse dolduramadý, buna inan." sözleri hala dün gibi sýcak belleðimde.

Bugün de bir mesaj yazmýþ beni çok mutlu etti sevgili günlüðüm. Dur, seninle bunu da paylaþayým.

" Annem deðilsin ama annem gibi hissediyorum seni"

"Eþim deðilsin ama sanki eþim gibi yakýnsýn yüreðime."

" Ne ablam, ne kardeþimsin ama onlardan daha yakýnsýn kanýma."

"Sana bir ad koyamadým bir ad veremedim, sen bana canýmdan daha da yakýnsýn."

" Ýste böbreðimi, al senin olsun. Ýste yüreðimi, bu yürek sana feda olsun. De ki, ölür müsün, evet senin için ölmek deðil, ölümden de öte giderim."

Ardý ardýna gelen bu mesajlarýn sahibini tam 15 senedir tanýyorum. Ve ben onu bir kýþ günü sabahýn 03:00' de ona tel açarak, denemek istemiþtim. Dostluðunu sýnamak istemiþtim.

" Çok zor durumdayým, gel bana yardým et, lütfen." dediðimde bana sadece

"Adresini ver çabuk" demiþti.

Hem de,

"Neden? Niçin? Ne oldu?"

Sorularýnýn hiç birini sormadan....


Dost iþte bu...

Uzaklarda da olsa üþenmez, sýnýr koymaz, dost koþar gelir ve sýcacýk bir sevgiyle sarar kollarýyla üþüyen dostunu.

" Dost, soru sormadan dostun ardýndan giden kiþidir"


Emine Piþiren/Bursa/2009