Yine bir seher vakti.
Birazdan gün perdesini açacak, güneþ hemen gülümseyerek kendini gösterecek. Gecenin yorgun sessizliði bitecek, sabah ýþýðýyla, bütün canlýlarý uyandýracak. Çið taneleri hemen kurumaya baþlayacak. Seher sessizliði, bir yýðýn homurtularla yer deðiþtirecek.

Seher vaktinin sihrini yakalayýp, bunun mutluluðunu yaþayabilmek ne güzel. Ben gönlümün seherine ulaþamamýþken, seherin sýrrýna ulaþmayý, artýk hayal bile edemiyorum. Bir bulmacanýn karelerine, bütün harfleri yerleþtirip bütün sorularý çözmek istiyorum. Bunun bir sýrrý olmalý mutlaka.

Yeni gün, yeni bir umut olarak karþýlanýp aðýrlanacak ve herkes kendi payýna düþeni almak için, kendince bir yöntem bulacak.
Yüzlerce küçük böcek etrafýna bakmak için, korkarak kafalarýný yuvalarýndan çýkaracak ve etraflarýna ürkek ürkek bakacak.

Ben güneþten önce uyanýyorum ama gözlerim kapalý.
O ürkek böcekler gibiyim. Uyuþuk gözlerimi açmaya çalýþýrken bile zorlanýyorum. Göz kapaklarým birbirine yapýþmýþ sanki. Gözlerimde ki uyuþukluðun bütün bedenimin kapladýðýný hissediyorum.

Güneþin ilk ýþýklarýný hissedebiliyorum. Ýlkbahar sýcaklýðý gibi... Ne kadar da güzel. Ýlkbaharýmda hayaller sýralýyorum birbiri ardýna, küçük yüreðimle büyük hayaller kuruyorum. Ama… Sanki dün gibi, hatýrlýyorum… Karþýmda annem, melek gibi, sýðýnýyorum ona. “Yapmayýn” diye yalvarýyorum. “Kendine güvenmiyor musun?” diyor, gözleri çakmak çakmak. Kanatlarý o anda kayboluyor. Aðzýndan kelimeler yerine ateþ çýkýyor. Melek deðilmiþ meðer yanýlýyorum, çöküyorum olduðum yere.

Kendime güvendiðim için susuyorum. Bir anda bütün hayallerim sislere, çýðlýklarým martý çýðlýklarýna karýþýyor.
Þimdi yine hayaller kurmaya çalýþýyorum ama kapalý gözlerime yine bir perde iniyor, gölgeleniyor bütün hayallerim. Sessizce vazgeçiyorum.

Sanýrým bu yüzden hiç hayallerim olmadý benim. Belki bu yüzden yeni günden hiçbir þey beklemedim, bu yüzden yarýna ait düþler kuramadým, ya da belki bu yüzden, hiç hayal kýrýklýðý yaþamadým ve yine belki bu yüzden, yaþadýðým her þeyi olaðan karþýladým.

Bu yüzden, bazen bir avuç kuru toprak oldum, bazen bir damla su.

Güneþ gökyüzünün tam ortasýna yerleþmiþ, yaz mevsimini hatýrlatýyor. Çok sýcak. Zihnimde kendine bir yer ayýran güzel bir yüz. Gittiðim her yerde benimle beraber. Gördüðüm her an gülümsüyorum. Ama caným yanýyor her gülümseyiþte. Bir yandan yaz mevsimimin sýcaklýðý, diðer yanda o güzel yüz ateþ olup canýma düþüyor.

Elimdeki kalemle bütün geçmiþimi gökyüzüne yazmaya çalýþýyorum. Kalem içinde mürekkep deðil buhar var sanki. Yazdýðým bütün sözcükler gökyüzünde kayboluveriyor.
Hiçbir iz yok. Görmek istediklerim ile gördüklerim arasýnda ne çok fark varmýþ meðer. O an hüzün yüzüme daðýlýveriyor.
Kalemi alnýmýn ortasýna doðrultup, tetiði çekmek geliyor içimden.

Güneþ de benim farkýmda sanki. Merhamet edip bulutlardan aþaðý doðru süzülüveriyor. Sonbahar mevsiminin rüzgârlarýný gönderiyor. Serinliyorum biraz.

Gözlerimi açýyorum o vakit.

Gördüklerim görmediklerime karþý galip geliyor. Gözyaþlarýma engel olmuyorum bile, yaðmur damlalarý gibi, gözlerime aldýrmadan yanaklarýmdan aþaðý süzülüveriyor.

Cankuþum durmadan çýrpýnýyor. Sanki canýmdan ayrýlýp kendi yuvasýna gitmek istiyor. Tutmaya çalýþýyorum, kanatlarý elimde ama dönüp arkasýna bakmýyor bile. Býraktýðým an gidecek biliyorum. Sýkýca tutup incitmeden gönlümün dalýna býrakýyorum.

O an anlýyorum ki ben gittiðimi zannederken meðer ne çok takýlýp kalmýþým.
Okuduðum bir dize aklýma geliyor.

“Derman aradým derdime
Derdim bana derman imiþ”

Derdimi, kendime derman etmeye karar veriyorum.

Güneþ usul usul yamaçlarýn ardýna geçerken kýzýllýðýný gözlerime býrakýp gidiyor. Kabul edip alýyorum.
Belki ýþýk olur fersiz gözlerime. Yeniden ýsýtýr üþüyen bedenimi.

“Ne kadar söz varsa düne ait, þimdi yeni þeyler söylemek lâzým cancaðýzým” *

Dün ve yarýnla bu günü ziyan etmenin anlamý yok. Bu gün artýk yeni bir þeyler söyleme vakti.

Güne peçe çekme sýrasý artýk gecede. Ne gecenin karanlýðýný görmek ne de kýþ mevsiminin soðukluðunu hissetmek istiyorum. Uzak bir yerden gelen ney sesini dinliyorum. Tekrar gözlerimi yapýþtýrýrcasýna kapatýyorum.

“Yazmak kendini anlatmaktýr.” **

Ben yazmaya çalýþtým sadece…



*H.z. Mevlana
**Fazýl Hüsnü daðlarca