Karanfil kokan sabah, geceden sýyrýlýp yeni bir güne kavuþmanýn sevincine bütün canlýlarý ortak edercesine davet ediyor. Benim bu davete icabet etmeme imkân yok. Gözlerimdeki mecalsizliði yeni güne anlatmamýn hiçbir faydasý olmayacak biliyorum. Bir keman telinin ucundaki inilti, bir neyden çýkan feryat gibiyim. Yaþamýmý ne vakit gözden geçirsem hep ayný yerde takýlýp kalýyorum. Þiraze hep ayný sayfada.

Hayatýmýn kayda alýndýðý defter, sayfalarýný tüketmeye devam ediyor, son sayfalara her geçen gün biraz daha yaklaþýyorum biliyorum ama þirazeyi yapýþýp kaldýðý sayfadan ayýrmak, koparmak korkutuyor beni.
Kopan þiraze ile birlikte daðýlan bütün sayfalarý bir araya getirememe endiþesi sarýyor tüm benliðimi.

Duvarda bir tablo asýlý. Duvara çok yakýþmýþ. Resimde bir ev var, bacasý tütmüyor. Evlerin bacasýnýn tütmesi, soðuk olduðu için yanan soba yüzünden mi acaba? Bence her mevsim o baca tütmeli, hem de evin içindeki sýcaklýðý yansýtýrcasýna tütmeli.
Tek katlý evin, çatýsýnýn kiremitleri kahverengi. Duvarýn açýk rengi ile büyük bir uyum saðlamýþ. Minik bahçesi çiçek ve aðaçlarla dolu. Küçük otlar rüzgârýn þarkýsýna dans ederek eþlik ediyor gibiler. Aðaçlardan bir tanesi kiraz aðacý. Evin önünden geçen küçük nehir yolunu kaybetmiþ sanki; saða sola bakar gibi kývrýlarak yataðýna doðru akýyor. Biraz ileride sevdiði ile buluþup yataklarýna gidecekler. Evin arkasý dað. Daðýn ardýný görmek için aþmak gerekecek. Dað dimdik, arka tarafa dair hiçbir ipucu vermeyecek kadar dimdik. Daðýn tepesinde hiç erimeyecekmiþ gibi duran kar demeti hayatýn soðuk yüzünü hatýrlatýr gibi.
Kiraz aðacýna yuva yapan anne kuþ, yavrusunu beslemek için yuvadan uçuyor. Yiyecek taþýyarak bu kadar zahmete katlanan kuþ, neden kiraz yemezsin? Nimet önünde dururken neden uzaklarda arar durursun?
Gökyüzünün maviliðinin görünmesini engelleyen servi aðacý yarenine ulaþmak için boynunu uzatýp duruyor.
Evin önünden geçen yol küçük nehirle paralel uzayýp gidiyor. Yola þekil veren ayak izleri akýp giden nehir kývrýmlarý gibi.
Ýnsanoðlu saðýnýn solunun olduðunu kendine hatýrlatýr gibi bir o taraftan bir bu taraftan yürüyerek yola þekil vermiþ. Yol dümdüz deðil de kývrýlarak uzayýp gidiyor. Ýnsan gibi…

Ressamlar ev resmi çizerken içini neden çizemezler? Duvarda asýlý duran tablonun bulunduðu ev çok güzel, geniþ, tertemiz. Benim evim... Ama bu ev bir süredir hiç ýsýnmýyor. Petekler ýsý vermiyor. Çok soðuk. Baþýmý koyduðum yastýk taþ gibi. Güneþ her sabah camý zorlarcasýna içeri giriyor. Güneþten kaçan soðuk duvarlar ýsýnmamak için direniyor sanki. Yanýmda bir çocuk gözleri simsiyah ýþýl ýþýl parlýyor. Karagözlüm… Gülümsüyor ama gözleri buðulu. Öncelik kim de acaba? Önce hangimizin gözlerinden yaþlar boþalacak? Yüzüne bakýnca gülüþü gölgeleniyor. Çevirsem yüzümü, bakmasam, o buðulu gözleriyle karþýlaþmasam.
Gece sancý çekiyor sanki. Ay görünmüyor, benden saklanmýþ sanki. Ey ay! Geceye mi küstün yoksa bana mý? Neden gelmezsin?
Gökyüzünün maviliði kýrmýzýya dönmüþ. Gözlerim gibi. Bekçi az önce son kez düdüðünü çalarak görevi sabaha devredip gitti.
Gece sabahý doðurmak için sancý çekiyor. Çektiði aðrý yüzünden kýpkýrmýzý olmuþ. Ne zor bir doðum. Sabahý doðurmak ne zor...

Bazen, “asla”, “mümkün deðil” diye kendinize telkinlerde bulunduðunuz durumlarla bir anda karþý karþýya kalabiliyorsunuz.
Bu bazen bir vurgun etkisi yapar, bazen inkâr edersiniz bazen hiç kabul etmek istemez hemen reddersiniz. Bazen isyan eder önünüze ne çýkarsa kýrar geçersiniz. Bezen de susarsýnýz. Sadece susar ve beklersiniz.

Masada soðuk bir yüz… Ona bakýyoruz, ama o burada deðil. -Bak yeni bir hayat, adým atýp yol kat etmek ister gibi… Ýlk tekme vuruþu. Bak gördün mü? Baksana…-

Bakmýyor, görmüyor, duymuyor, hissetmiyor. Aklý, ruhu, beyni baþka yerde. Ne oldu diye sorsam? Duyacaklarýma hazýr mýyým, kabul eder miyim? Kabul edilir mi? peki kim kabul eder? Sorulardan çok alýnan cevaplardan kaçar insan. Duymamak, kabul etmemek için kaçar.

Kaçmýyorum. Soruyorum.

Meðer aþk kapýyý çalmýþ kapý açýlmýþ, aþk içeri buyur edilmiþ içeri gelmekle kalmamýþ yüreðin tam orta yerine oturmuþ. Kalkmaya, gitmeye hiç niyeti yok.

Ben papatya
Koparma ne olur
Atýp yere çiðneme
Seviyor, sevmiyor diye.

Sanki yüzünde gece çýkmayan ayýn gölgesi var. Masadaki adam gülmüyor. Gözlerinde bulutlar geziniyor. Aðzýna kilit vurmuþ açmýyor.
Karagözlüm þaþkýn… Yürek çarpýþým dilsiz, sesi çýkmýyor. Daðýn tepesindeki kar demeti erimeye baþlýyor. Soðuðu kemiklerime kadar iþliyor. Kelimeler boðazýmda dizili. Gücüm yetmiyor çýkarmaya, yutkunmak daha zor, yutkunamýyorum.

Gökkuþaðý sarkýt renklerini salkým salkým altýndan geçeyim.
Koskoca okyanusu ikiye ayýran H.z Musa, asaný ödünç ver ne olur. Bir yýlan gibi dün geceyi boðmak istiyorum.
Ölüyü dirilten H.z Ýsa senin gibi ikinci bir þansým yok yeniden dünyaya gelmek için.
Sevgiliyle konuþan melek, varayým sevgiliden güzel ahlaký öðreneyim.
Bu ýzdýrab sabrý doðuracak elbet Acý ve sabýr ile yoðrulan yüreðim parçalan dilediðince.
Beyaz güvercin haber sal dört bir yana. Zaman içinde kaybolmuþ gibiyim kanat çýrpýnýþlarýn bana yol göstersin.
Esen azap yeli bahçemdeki bütün çiçekleri tarumar etti. Kiraz aðacý boynunu büktü.
Bulutlar akýt bütün gözyaþlarýný benim gibi. Bak bir ceylan kaçýyor korkarak. Bir kuðunun suya deyiyor ayaklarý. Anne kuþ yavrusu için aðzýnda yine yiyecek getirdi.
Yeni hayat ben buradayým der gibi ayaklarýný hissettiriyor. Hadi tut elimi.
Bahçývan çiçeklerin etrafýna çit çekiyor. Çekiç sesleri evin içindeki sessizliði bozuyor.

Ýçeri girip soðuk yüzlü adamýn yüreðine oturan peri çok güzelmiþ, bana benziyormuþ gözleri cennet gibiymiþ.

“Bu baþka bir þey. Peþinden gidilecek kadar baþka bir þey” diyor.

Bir anda aðzýnýn kilidini açýp yüzüme bakmadan sýralýyor, sýralanmayacak söylenmeyecek ne kadar söz varsa.
Karagözlüm anlamýyor. Ben anlýyor muyum? Dünyaya gelmek için bekleyen yeni hayat sustu. Ayaklarýný hissettirmekten vazgeçti. Küstün mü yeni hayat? Küsme… Sakýn küsme.

Soðuk yüzlü adam kapýyý ilk kez açýk býraktý ve gitti. Dönerse içeri girmek için mi? Peki, döner mi? Ne fark eder ki
Kapanmayan o kapýyý ben yüreðimde kapadým. Üzerinden demir halkalar geçirip kilitledim.
Güneþi söndürdüm o an içimde. Gözlerime bakýnca göremeyeceksin kendini. Bu kapýdan sen deðil asýl ben çýktým. Açýk býraktýðýn bütün kapýlarý kapadým. Dönsen bile giremeyeceksin. Girsen bile beni bulamayacaksýn.

Vücudumun her tarafýna saplanan býçaklarý tek tek çýkarýyorum. Gözümü bile kýrpmýyorum. Su sesine karýþýyor hýçkýrýklarým.
Okyanusun dev dalgalarý kýyýya deðil ayaklarýma vuruyor sanki.
Ruhumu bedenimden ayýrmak ister gibi parçalýyorum.
Çaresizlik bir yangýn gibi içimi kavuruyor. Sessizliðimi ýssýz köþelere saklýyorum.
Aynada gördüðüm yüz bana ait deðil. Sýrrý arýyorum. Sýr nerede? Aynada mý? Yoksa bende mi? Damarlarýmdaki bütün kan boþalmýþ gibi. Ferim kesilmiþ, acizlik beynimi týrmalýyor.
Hýzla geçen bir arabada çalan bir türkünün sözleri duvarda yankýlanýyor.
“Neler ettin, neler ettin
Sevdin ama neler ettin”

Çölde suyu hasretle bekleyen kum tanesi, sabret vuslata az kaldý. Kendine bir yol bulup akan küçük dere, sen de yataðýna varacaksýn elbet. Patlamaya hazýr volkan, patla ve sal ateþini, çýkar içinden bütün biriktirdiklerini, yak geçtiðin yerde ne varsa yak, yýk ve geç, sonra bir okyanusta mola ver serinle ve soðut içini.
Ardýný göstermeye hazýr maðrur dað, baþýný öne eðme bu kadar, ardýnda ne olduðu artýk umurumda deðil.
Çünkü ben artýk kararýmý verdim bunun adý aþk deðil, bunun adý ihanet.

Nuran…