Sevgili Hattat


Bu yazýyý yazarken, bir sayfada yazýp, sonra buraya eklemeyi düþündüm.
ama olmadý, olmuyor.
Her zaman ki gibi yine olmadý. Ben de bunu beceremiyorum.
Yazmak istediðim ne ise, nereye yazacaksam oraya yazýp çýkmam lazým, aksi halde yazacakalarýmda yazmak istediklerimde yarým kalýyor týkanýyorum.
Sanki söylemek istediklerimi, asýl demek istediðime deðil de bir baþkasýna diyormuþum gibi geliyor.
Garip deðil mi?

Yazý dinlendirmek, yazýyý bir süre bekletmek gibi bir alýþkanlýðýmda hiç olamadý.
O an konu her ne ise, aklýmdan ne geçiyorsa, içimden ne geçiyorsa, yazýp çýkmalýyým.
Kelimeleri itina ile seçmek, cümleler arasýna yerleþtirmek gibi bir derdim hiç olmadý, yazmak benim için asla amaç olmadý, hep bir araç oldu.



...



Bu gece burasý soðuk, sobayý yaktým güya, bakalým, inþallah ýsýtýr odayý. Komik olan þu ki, soba termostatlý ya, az yandýktan sonra odayý ýsýttýðýný sanýp, sönüyor. :)



Sokak lambasý yine yanmýyor. Avizenin bir lambasý yine, bir yanýp, bir sönüyor. Soba odayý ýsýttýðýný sanýp söndüðü gibi lambada odayý aydýnlattýðýný sanýyor galiba bu yüzden sönüyor sanýrým:)



Karþý komþunun bahçesinde bulunan aðaçlardan dökülen yapraklar, bütün sokaðý kaplamýþ durumda, o kadar güzel ki yeþilin her tonu var.

Yarýn sokaðý süpürmek için, birkaç komþu yine bir araya gelecek, hem sokaðý süpürecekler, hem sohbet edecekler.


Arada bir zile basýp yardýma beni de çaðýracaklar ama ben yine gitmeyeceðim.:)



Ah! Hattat, bugün ne oldu biliyor musun?

16 aylýk bebeðin karþý komþusu var, adý Saliha, yaþ olarak kaç yaþýnda bilmiyorum.
fiziksel olarak çok iri biri olmasýna raðmen yüzüne bakýnca çocuk olduðu hemen anlaþýlýyor.

Tahminen 15-16 yaþlarýnda var sanýrým.

Saliha zihinsel engelli. Yarý anlaþýlýr bir þekilde bir kaç kelime telaffuz edebiliyor.


Annesi, alýþ-veriþe gittiðinde Saliha balkonda onu bekler, annesi gelene kadar asla içeri girmez.
Kaç saat geçerse geçsin, sýcakta, soðukta Saliha hep balkondadýr. Ne zaman beni görse "anne yok" der üzgün üzgün.
Bazen de aðlýyor.

Ben de: "bak 16 aylýk bebeðin de annesi yok, o hiç aðlýyor mu:) sen de aðlama annen gelecek" diyorum.

O vakit biraz susuyor, sonra yine yola bakmaya devam ediyor. Annesinin geldiðini gördüðü an ise derinden bir -ohhh- çekiyor, o kadar beklemesine raðmen sessizce annesinin adýmlarýna bakýyor, kendisine yaklaþmasýnýn bütün sevincini içinde yaþýyor sanki.



Bugün yine balkona çýktým baktým Saliha yine balkonda, ama bu kez pek neþeli. "Saliha hayýrdýr, annen evde galiba" diye seslendim.

Saliha elini yüzüne götürdü, iki elini yüzüne sürdü, çok net bir þekilde:
"Çok þükür" dedi.

O an tüylerim diken diken oldu, onun o þükrü karþýsýnda ürperdim, bulutlar gökyüzünü terk etti de yüreðime göç etti sanki. Yaðmur yeryüzüne gönderdiði bütün damlalarý gözlerime getirdi býraktý sanki.

Utandým, kendimden utandým, Rabbimden utandým, Saliha'dan utandým...
Hem de çok utandým.


Cenneti garantileyen Saliha, sen bile þükretmeyi biliyorsun, peki ya ben, söylesene Saliha ben ne olacaðým? ...