Sen bana benziyorsun. Bir yanın hep kırılgan, hep gölgelerin arasında yaşayan, çaresiz. Bir yanın küçük çocuk, duyarlı dokunuşların değerini bilen, her sevdanın ince devinimlerini ölesiye yaşayan, sevimli serseri.
Yazarım adını sabah, yazarım hüznünü akşam, bir yakamoz dansı mıdır buluşmamız, denizin kokusu mudur kokun, kalın mıdır sesin, kaşların gür mü?
Zannımca Nazım seni görüp yazmış olacak bu mısraları. Yoksa kainat senden güzel bir şey kabul eder mi kendine?
Bana son suyumu tattıran kalbin, hangi bedene can suyu verecekse sen orda uslan...
Sınır dışı hallerimi bilirsin sen. Kovulmalarımı, imla bozukluklarımı..Mülteciyim zamansızlığın. Adımlarımı çektim adreslerimden..Bir bavulu bile doldurmayan ömür sahifemi düştüm satırlardan..Adressizim. Hayat yekun yetersiz. Bakiyelerim hep karanlığa bölünüyor. Menzilim hiçlik iken sen tut beni.. Ve öyle bir sev ki beni; ölüm bile hayran kalsın sevdana. Züleyha’nın Yusuf’u sevdiği gibi sev
İşte böyle. ???
Sana artık nasıl hitap edeceğimi bile bilmiyorum. Adınla hitap etmek her zaman tuhaf geldi. Ama güzel cümleleri de yakıştıramıyorum bu ayrılıktan aramızda geçen düşmanca cümlelerden sonra. Bir adın bile kalmamış hayatımda, bir sıfatın bile kalmamış içimde. Peki, tüm bunlar yok olurken. Neden hala
Seninle yaşadığım her saniye “hayalse” eğer, affet deniz gözlü; “Gerçeklerine” lanet olsun!
Ağlamıyorum ama anne, gözyaşlarımı hemen siliyorum arkamı dönerek, sesim buğulu çıkıyor diye konuşmuyorum bir süre, mezarının başında gözüme hep bir şeyler kaçıyor da o süzülen damlalar o yüzden anne.
Bıraktığın minik kedicik büyümüş, kendi ayaklarıyla koşturur olmuştu dilediği yöne. Gitmek istediği yönde sen yoktun. Yağmurlar da bitmişti zaten. Şimşekler çakmıyor, onu korkutmuyordu. Islak da değildi tüyleri. Çoktan vazgeçmişti bulduğu her sıcaklığı dost sanıp sarmalanmaktan. İnsanlar olgunlaşır, kediler büyürdü.
çaresiz kalmış sokakların boynu bükük sokak lambalarında da yaşanır hayat tamamen yalnızsan ve kalmamışsa gidecek hiçbir şey..
Yeni açtığım beyaz sayfaların üzerindeki ilk yazıdır senin gönül yazın…
Yeni kurduğum çocuksu hayallerin başrolü senindir…
Oysa diye başlıyorsa bir yazı, bilmek gerekir ki içinde yaşanan olayların, üzülen ve yanan bir yüreğin, küllenmiş bir sevdanın izleri vardır. Dökülen göz yaşlarının akıp gitmek için kendine yeni bir yol aradığı günlerdir.
Oysa neler yapılmazdı ki yaşan
Dağlarının ardında sevdaya kanayan bir yüreğin sesini duyacaksın.
Bir hayal miydi bu, düş mü yoksa gerçek mi? Üzerimizde deniz kokusu... ve sarılıyoruz birbirimize, iki denizin birbirine kavuşması gibi... İşte böyle başladı hikaye...
Geride seni, geride beni yasaklı melek yapanı bıraktığım zamanlar adımlarım şaşırıyor. Çarpıyorum beceriksizce sağa sola. Yalpalaya yalpalaya...İleri atılan adımlarım aslında geriye gidiyor. Ve bunu benden başka kimse bilmiyor...Sen bile. Paramparça olup
Yenidenmi geldin ömrümün senin için ayırdıgım kısmına, bir yol bulamadan tenhasında ayrılıgın, bir çıkış yolu bulamadan mı geldin? Gönlümün kepenkleri yok benim durma öyle kapıda. Hoş geldin kadınım, hoş geldin bağdaç kurup oturdugun gençligimin ortasına
