Öldürme güdünüz yok mu, adamım? Siz, tuvalette işerken bile sidiğinizi oradaki sineklere nişan alırsınız. Potansiyel katillersiniz hepiniz ve gün gelecek her şeyi yok ettikten sonra salgın virüsler gibi birbirinizi bitireceksiniz.
Hem de, saniyelerin bile önemli olduğu anlarda öğretti, hayatın uzun olduğunu…
"Sabahtan kalma hallerdeyim yine...Kalem sürçtü sanmayın; akşamdan kalma değil, sabahtan kalma haller mevcut bizim dümeni İlkyaz'ın elinde olan gemimizde..."
Yüzünü buruşturma, geçecek! Her kalp kendine yeni bir eş kalp bulmak için yollara düşecek, yola düşmese de oturup bir köşede beklese de , diğer bir kalp tarafından bulunacak,sonsuza kadar seni sevmeyeceğim korkma...
Yaşanmışlık iz bırakır!
Şey olan her ne var ise zamana muhtaç... Ve zamandır aslında bütün "şey"lere bir hal eki takan.
Hayat notlarıma, bana göre, dünyanın en büyük şairinden,
Nazım Hikmet'ten alıntıyla başlıyorum.
Hayatı "Anlamağa çalışıyorum, inanmayı yitirmenin pahasına".
Hayatın durduğu inancına kapılır ya herkes bazen, ne mükemmeldir yaşamak o anda… Tam dünyanın durduğu zamanlarda, attığın simitle karnını doyurması bir martının… İşte yaşam bu kadar somut ve yalın aslında...
Sarıyer Altınkum'da Askeri bir birliğin hemen yanında aile plajı olarak işletilen yer hafta içi yalnızca kadınlara ait olmuş.
Sıcak... Çok sıcak ! Haziran ki; alışkın değilim bu ay da, böylesi sıcağa. Çünkü Haziran, tatlı bir geçiş ayı. Baharın, bir meltem yumuşaklığında yaza geçişi... Öyle olmasına öyle de fakat bu yıl; bir meltem yumuşaklığında geçmedik de bahardan yaza, yazın ortasında bulduk birdenbire kendimizi. Hem öyle ki; sersemletici
Vefa ediyor belki aklınca
Ama insaf etmiyor yalnızlık.
Takvimler bitse de yaprak yaprak;
Bitmiyor yalnızlık...
Ben hayat oldum.
Canını sıkmak istemem ama çok yalnızmışsın sen be dostum. Acıdım sana. Canının sıkıntısından kime ne yapacağını sapıtmışsın. Bana da saydığım ve daha sayamadığım birçok şey yapmışsın. Başkalarına da. Ama biliyor musun neyi fark ettim? Herkes muhtaç sana. Herkes bir şekilde hep seni anmak
Kulenin kapısı günde bir kez benim için özel kurulan bir tim tarafından açılırdı, anlıyor musun? Benim yaşadığımı gördüklerinde ilk mırıldandıkları da bu gebermemiş mi hâlâ olurdu. Önüme bir parça küflenmiş ekmek ve insafları tutarsa kokuşmuş bir parça peynir veya domuz yağı falan atarlardı. Sanki köpeğin önüne atarmışsın gibi.
çocukca ağladık ama kimse o masum yıllarda ki gibi istediğimizi vermedi bize...
Aradan 3 yıla yakın bir zaman geçti, o satırlar kalemimden döküleli... O günlerde çıkmadığım yoldayım şimdi... Yürüyorum ağır ağır...
Yukarıdaki kelimeyi okuyup hemen psikolojik bir kavram deyip peşin kararlı olmayın sakın. Yine ruh halimiz ve psikoloji ile alakalı bir kavram ama bu kez dolaylı olarak...
Uyumayi Beklerken Çoğu Beden Yorgunlukla,vi̇cdanimiz Uyanmalara Sebep Olmuşmudur Ni̇cemi̇zi̇n,ardindan Bi̇r Yastik Alip Nefesi̇ni̇ Kesmeye Çalişmişizmidir Nefsi̇n.
