"Yazmak, aslında ölümü oyalamaktır. Bir satır daha, belki bir gün daha kazanırım diye." - Terry Pratchett (Kurgusal)"

Şiir > Deneysel

üzgün

Küf Tutmuş Yokluğun

Küf tutmuş işte yokluğun. Gelsende değiştiremezsin odamın nefesimi kesen nütubetli havasını. Değiştiremezsin bir kenara bırakıp gittiğin

duygusal

Yazmalıyım

Ne kadar uzun zaman olmuş yazmayalı, yormayalı beynimi, oynamayalı kelimelerle. Öyle çok şey biriktirmişim ki, anlatmaya

üzgün

Bir Adam Tanıdım

bir adam tanıyorum / dalgaların eteklerinde, o masanın bir köşesinde /

olumlu

Hep Eksik

Sabahların aydınlığına verdim gizemini ömrümün. / Umutsuz yaşadığın hergün yanındaydım, /

üzgün

Yalnızlık ve İnsan

insan nedense hep arar hep bulur yada bulamaz ama arar.Kalbine sığdırdığı içini bunaltan çogu zaman farkına

üzgün

Bezirganbaşı

- Hüzün satıyorum hüzün / - Alan yokmu / - Batmanı beşparaya / - Usandım hep

umutlu

Uzanış

Uzanış… / İnce kollarını uzatıyordu gökyüzüne, / Kararlıydı bu sefer

olumlu

Üzülme

Üzülme! / İki satırı bir araya, / Kelimeleri hizaya sokamadım

üzgün

Sonra...

Ah o tutunulası dallarım. / Ah yokluk gecelerim. / Ölüp

karışık

Diyorum ki

Diyorum ki... sen yürürken şose yolunda salına-salına / Bense bir söğüt ağacı salkım

üzgün

Çocuk

ben babamı severim / babam da beni / babam annemi

Başa Dön