Kalbine hükmeden kadınlar var bu dünyada.
En zoru başaranlar diyorum ben onlara.
Materyal hayallerini yaşamak uğruna duyguya ait ne varsa unutan, unutmak zorunda bırakılan; hisleri yüzlerinden daha gergin olan kadınlar..

Müzik kocaman bir dünya içine sığındığımız, içinde mutlu olup dillendiremediklerimizi kustuğumuz, kendimizi tanımladığımız bir kimlik. Öyle kalın bir kitap ki aradığımız tüm hayatlar sığıyor içine ve hissettiğimiz bütün duygular karşılık buluyor içinde.. Ne şanslıyız ki kendimiz ifade edebileceğimiz böylesi sınırsız bir evrenimiz var: notalara sınır yok, seslere ve

Sormayın neler oldu diye / Bilinç akışının kaybolduğu bir yer burası

şimdi ben başlamadan biten bir film gibiyim / şimdi ben ben olmaktan sıkılmış

Bugün kaçacağız seninle / Çok uzaklara, kimsenin bilmediği / Bilemeyeceği

Dün gece rüyamda kendimi gördüm / Kendi ergenliğimi, kendi 15-16 yaşımı.

Geceye attığım zarlar boş geldi, / biri siyah bir karoydu, öteki yalnızlığı giymiş

Geceye kapaklandığım bir dönemdi palas pandıras / Kim olduğumuzu bile bilmeden

Tesadüfen gördüğüm bir kalpti onunkisi. Daha ilk saniyelerde farkedilen bir iç ürpertisi, bir kendinle yüzleşme, bir uzaklara bakma, hatırlama ve gözyaşıydı gerisi. Tokat gibi patladı yüzümde.. Sarsıcı, çokça yalnız, tedirgin edici, çokça yıkıcı gerçeklerdi. Bir çağan ırmak betimlemesiydi bu yaşananlar..

İsyan bayrağı çekilmeli oysa arada hayata! Nasıl bağımsızlığını ifade ediyorsa bir ülke bayrağını özgürce dalgalandırınca kendi sularında, öyle şahlandırılmalı bir bireye ait yaşam düşüncesi kendi sınırsızlığında!

Kendimizi kaybettiğimiz bir karanlık odaydı radyo bir zamanlar. İçine girince ışıkları yakmak istemezdik ve öylece kalakalıp müzikle başbaşa, inmek isterdik derinlerimize duyduğumuz her notada biraz daha..

ne güzel bir düştü bu gördüğüm / ben sen de saklıydım

varlığından bile haberdar olmadan yaşarken sessizce / tıkanırken kendi sessizliğimde /

kemiktendi hislerim / sert sessizleri oynadım yanında evet / haklısın!

Ordasın biliyorum. Tam karşımda / Tam da karşımda duruyorsun. /

okuldayken ben / sınıfın en arka sıralarına oturmayı sevdim hep /

gizli bir intiharı hatırlatırdı bana yüzün / her gece tekrar eden ama asla

Herkes kaçmak ister bir gün hayattan, varolduğu dünyadan ve çevreden.
Başka bir bedende soluklanmanın nasıl olacağını bilmek ister her bilinç.
Arasıra, canımız istediğinde başkasının bedenine girip onun kimliğinde takılmak bir süreliğine.. Ne hoş olurdu değil mi?

Bomboş ve loş evim / Dört duvar arası dört kişilik bir yalnızlık gibi

Oyuncaklarımız.. evimizin en ücra köşesine kaldırıp unuttuğumuz, ya da belki de çoktan attığımız en kalabalık, en masum hayal ordularımız.. Kaç tane düşümüz var şimdi sığındığımız, yalnızken gözlerimizi kapatıp içinde yüzdüğümüz? Kollarımızda uyuttuğumuz, kimselere göstermeden büyüttüğümüz kaç tane hayal dünyamız var?