Üzerime öyle sıkı bir şekilde sarılmış ki ne kadar silkinirsem silkineyim yakamı bırakmıyor. Geceler sabahları, sabahlar geceleri kovalıyor. Ve ben olduğum yerde duruyorum. Ağır bir taş parçası gibi kıpırtısız. Tümüyle gölgede, doğanın bile tüm varlığından habersiz… Yapayalnız.
Ve artık göz yaşlarım bile akmıyor.
Ve bilmiyorum daha ne kadarını kaldırabilirim.
Bilmiyorum daha fazlasını kaldırabilir miyim.
Artık denemek bile imkansızlaşıyor.
Bilmiyorum daha ne kadar ayakta kalabilirim.

İşte yazıyorum…
Uzun zamandır ilk defa. Ve ne kadar gariptir ki, kelimeler döküldükçe yalanlamaya başlıyorum üstteki paragrafımı. Çünkü ilk göz yaşı damlası yanağımdan süzülüyor. Ve gerisi de onu takip ediyor.

Sanırım bir şekilde, tüm vücudumla ve tüm ruhumla biliyorum ki, bundan sonrası benim için imkansız. Her şey mantıksız. Ve ben kaybolmuşum.
Karanlık bir köşedeki, kaskatı bir taş parçasının içerisine sıkışıp kalmışım. Bekliyorum. Birinin, o taşı kırmasını ve bana güneşi göstermesini. Ve tir tir titriyorum. Çünkü kimsenin o taş parçasını görmediğini biliyorum. Ya da içinde tir tir titreyerek duran ben’i…

Ve işte, üzerime öyle sıkı bir şekilde sarılmış ki bu yalnızlık; ne kadar silkinirsem silkineyim yakamı bırakmıyor. Günler haftaları, haftalar ayları ve aylar yılları kovalıyor. Olduğum yerde duruyorum. Geçmişe, acılara ve kafamın içinde bitmek tükenmek bilmeyen korkulara mıhlanmışım. Tümüyle uzaklaşmış, insanların varlığından bile habersiz. Yapayalnız. Ve göz yaşlarım birbiri ardına dökülüyor.

Neden tam hissetmeye karar verdiğim anda, hislerim boşluğa düşüyor? Neden birileri o taşı kırmaya çalışıyor ben içinde kalmaya inat ederken? Ve tam inadım yıkılır da elimi uzatırken geri çekiliyor?

Çok mantıksız… Oysa ki aslında ben buradayım… Tir tir titriyorum ama biri inansa ve beni de inandırsa güneşi görebileceğim, biliyorum. Gözlerimi kısmadan bakabileceğim ona biri elimden tutsa, biliyorum. Ama olmuyor. Ve ben buradayım. Bu taşın içinde, sıkışmış bir şekilde haykırıyorum.

‘Ben buradayım.’
‘Ben buradayım.’
‘BEN BURADAYIM.’

Lanet olsun! BEN DE BURADAYIM!!!