Çirkin bir elbise gibi giydim üzerime yalnızlığı. Huzursuz düşünceler peşinde binbir acı ve binbir pişmanlıkla dolu. Hatırladım sonra yokluğu. Hangisi daha kötüydü bilemiyorum. Yokluk mu yoksa yokluktan korkmak mı?
Yapmadıklarımla acı içindeydim. Kıvranıyordum kendi içimde. Binbir soruyla beynimde. Binbir düşmanlıkla bedenimde. Geri dönemiyordum bir türlü. Yapamıyordum yapmam gerekeni. Bilemiyordum. Acabalarla doluydu beynim. Acabalarla doluydu tenim.
Böyle bir anda gökyüzüne çevirdim gözlerimi. İşte o anda fark ettim yıldızların uzaklığını. Gecenin üzerine giydiği bu ışıltılı elbise o kadar şuh, o kadar ulaşılmazdı ki, benim elbisemin çirkinliği bir sokak serserisini andırıyordu altında. ‘Bir dilenci gibi’ diye söylendim kendi içimde. Gözlerim yıldızlarda, ellerim oksijenin harika duyarlılığında... Bağımsız bakışlarla, süzdüm gökyüzünden dökülenleri. Bende onlardan biriydim işte. Düşüyordum aşağı amansıca. Tutunamıyordum hiçbir yere. Düşüyordum aşağı çirkin elbisemin içinde, yalnızlığımla birlikte, pervasızca.
Ve ağlayamıyordum. Gökyüzünden dökülen yağmur damlaları yanaklarımdan aşağı süzülerek gerçek gözyaşlarımın yerine geçiyordu. Oysa benim gözlerim kupkuruydu. Yağmur damlalarına rağmen kupkuru. Belki de fazla kuru.
Küsüyordum hayata. Birisinin beni kolumdan tutup çekip görtürmesini beklerken, yavaş yavaş küsüyordum hayata, kendime ve insanlığa. Farkında olmadan. Ama tüm farkındalığımla. Korku dolu ama korkusuzca. Binlerce düşünceyle ve yüzbinlerce pişmanlıkla. Çekiliyordum hayattan. Uzak diyarlara, yalnızlıklar diyarına doğru. Çekiliyordum hayattan. Hayattan değil de sanırım daha çok kendimden.
Siz hiç yalnızlığı giydiniz mi üzerinize? Hem de tatlı bir parti günü? Herkesin ışıl ışıl göründüğü bir gün çıktınız mı sokağa üzerinizdeki paçavrayla? Bir köşeye çekilerek ağladınız mı yalnızlığa? Dışarıdan bambaşka görünen yüzünüzün içinde sarıldınız mı karanlığa? Ağladınız mı hiç hayatınıza? Haykırdınız mı? Dışarıdaki insanların elbisenizi övüp durmasına içerlediniz mi içten içe? O pahalı kıyafetin aslında yalnızlık olduğunu açıkladınız mı hiçkimseye?
Ben yaptım.
Güzel bir parti gününde attım kendimi sokağa. Binlerce insanla bir aradayken kendi içimde tamamen yalnızdım. Üzerimde o çirkin elbise, yüzümde ise hayata dair bir maske. Dans ettim karanlığa. Müziğin çılgınca ritmlerinde, sallanarak bir ileriye, bir geriye... Elimde içki kadehinin sihriyle, bambaşka yüzlerle birlikte.
Dans ettim karanlığa, dans ettim yalnızlığa. Başımda binlerce düşünceyle. Ama yine de hiç düşünmeksizin. Hatırlamak istemezken yalnızlığı, bambaşka anılar peşinde.
Dans ettim karanlığa. Uyuşukluğun vahşi masumiyetiyle, sarhoşluğun başdöndürücü cazibesiyle. Kaderi ap ayrı olan onlarca insanın içinde, aynı müziğin ritmiyle. Dans ediyordum karanlıkta, karanlıkla birlikte.
Ve korkuyordum sevgili yalnızlık. Korkuyordum sevgili müzik. Haykırmak istiyordum delice. Haykıramıyordum sevgili karanlık.
Çığlıklarım müziğin ahengiyle, duruşlarım özgürlüğün nihai yüceliğinde...Yapay safsatalarla dost binbir suskunlukla. Düşünüyordum düşünemezken. Biliyordum tamamen bilgisizken. Haykıramıyordum yine de.
“Tek dostum, içki kadehim. İçine bolcana cin doldurulmuş vişne suyum, tek gerçekliğim. Çirkin elbisemin yarattığı bambaşka bir diyardayım. Müziğin ve dumanın örttüğü yalnızlıklar şehrindeyim. Korkuyorum sevgili içki kadehim. Korkuyorum canım dans partnerlerim. Korkuyorum müziğin titrek ritmleri... Korkmayın kaderin yalnızlık elbiseleri. “