Boþ, bomboþ gözler... Birer siyah, uçsuz bucaksýz çukura dönüþmüþler acýyla. Her hayal kýrýklýðýyla eklenen binlerce boþluk, gözlerde... gözlerimde...
Sanýrým bazen yazmayý bile beceremeyecek kadar yoðun hissediyorum. Ve yoðunluðumu dökemediðim kelimelerde hayat buluyor, boþluðu doldurmak için sözlüðü açýyor, içinden sözcükler seçiyor, onlarý bir yere yazýyorum.
Yazdýðým her bir sözcük beni hayata döndürmeli.
Ama olmuyor. Kelimeler de bir iþe yaramýyor. Bomboþ gözlerim beni yalnýz býrakýyorlar yine. Karanlýðýmla ben, ben ve karanlýðým... Baþ baþa kalýyoruz duvarlarýn arasýna sýðýnarak. Aðlaþýyoruz karþýlýklý. Acýmý ona haykýrýyorum, o beni dinliyor, karanlýðýný üzerime salarak bana destek oluyor. Ta ki uyuyakalana dek benim yanýmda oluyor. Ve sonra bende bomboþ gözlerimde acýmasýz bir sabitlikle bilinçsizlikler cennetine doðru yola çýkýyor, sadýk dostum olan karanlýðý gerilerde bir yere terk ediyorum.
Hayatým zamansýz ve belki bir o kadar da hatalarla dolu. Sözcüklerim çalýnmýþ, gözlerimse siyah birer çukurdan ibaretler. Yalnýzlýða doðru ilerledikçe beni kötülüyorlar. Onlara bakmak istemiyorum. Onlarý görmek istemiyorum. Onlarla görmek istemiyorum.
Acýmý hiç bir kelimeye sýðdýramam. Acýmý hiçbir þekilde ne burada ne de baþka yerde sözcüklere dökemem. Sadece onu yakýn sözcüklerle süsler, ve burada yazdýklarýmdan çok daha yoðun duygularla boðuluveririm. Boðulurum evet. Yalnýzlýklar þehrinde, kendi yalnýzlýðýmda boðulurum. Kapkara gözlerimin içinde dünya da kararýverir aniden. Tüm þehir yýkýlýverir üstüme. Gökyüzü topraðým olur beni altýnda barýndýran. Tabutum ise bu þehir olur beni içine alan...
     KORKUYORUM.
     Korkunun kendisinden korktuðum kadar siyah çukurlara dönüþen gözlerimden de korkuyorum. Zamanýmý çalan o pis hýrsýzlardan korkuyorum. Bu þehirden korkuyorum, bu gökyüzünden korkuyorum.
     Korkuyorum...
     Bir kelime ancak bu kadar anlamlý olabilir. Her þeyden korkuyorum. Ve bu korkunun beni nereye kadar taþýyacaðýný bilemiyorum. Yaþayamýyorum. Yaþamak istemekten ürküyorum.
     Hele bir de umut... En çok da umuttan korkuyorum.
     Çünkü artýk ummak istemiyorum. Aptalca masal kitaplarýndaki mutlu sona asla eriþemeyeceðimi biliyorum. Eriþeceðimi hayal etmeyi istemiyorum. Mutluluk yok. Mutluluk öleli çok oldu. Ve ben mutluluðu bulacaðýmý ummak istemiyorum. Mutluluðu bulamayacaðýmý biliyorum.
     Yalnýzlýklar þehri Ýstanbul... Yalnýzlýklar þehrinde bir gece daha bitti. Bu gecenin sonunda karanlýk gözlerim daha da derinlere kayboldular. Bu gecenin sonunda yalnýzlýk daha da aðýr bastý.
     Zaten bu hep böyle olmaz mý? Parlak ve kocaman bir þehrin ýþýklarý altýnda insanlar yapayalnýz kalmazlar mý? Bu þehir bizler için fazla büyük ve fazla görkemli deðil mi?
     Bir gece daha sonsuzlukta yok oldu. Bir gece daha kayboldu ortalýktan geride ufak ayak izleri býrakarak. Yalnýzlýklar þehrinde kim bilir kaç tane göz daha karanlýkla buluþtu... Yalnýzlýklar þehrinde kim bilir kaç kiþi daha korktu....
     Yazamýyorum.
     Yazamýyorum.
     Yazamýyorum çünkü kelimelere gücüm yetmiyor artýk. Çünkü acým büyüdükçe kelimelerim küçülüyor. Ne kadar az yazarsam o kadar acýyorum. Ne kadar acýrsam, o kadar az yazýyorum.
     Yok oluyorum Ýstanbul þehrinin görkemi altýnda. Gittikçe daha çok görünmez oluyorum. Gittikçe daha çok korkuyor, kendimi daha derinlerde buluyorum. Sanýrým ben artýk gecemin yalnýzlýðýný kaldýramýyorum. Sanýrým ben artýk umudu bile kaybediyorum.
     Kaybettim belki de çoktan.
     Bilemiyorum.
     Kelimelerim yok.
     Umudum yok.
     Gözlerim yok.
     Ben artýk hiç var olamýyorum.

'AYNALAR ASLA BANA NE ÝSTEDÝÐÝMÝ SÖYLEYEMÝYORLAR'