"Kazanamayacağın bir oyuna hiç başlama" dedi ihtiyar adam. Zamanının çalındığını hissediyordu çünkü. Kazanamayacağı oyunlarla harcamıştı yaşamını ve şimdi pişmandı belki. Pişmandı.
     Hayatın uzun labirentlerinde dolaşmıştı yaşlı ruhu. Hataların damgaladığı yüzlerce hayal kırıklığıyla adımını atmıştı yaşama. Olgunlaştıkça öğrenmiş, öğrendikçe yalnızlığa düşmüştü. Ve şimdi, bir zamanlar hovarda olan yüreğinde bir melankoli, kıpır kıpır olan vücudunda ise bir matem havasıyla düşmüştü boşluğa. Kararsızdı devam etmekte. Yorgundu çünkü. Vücudu yorgundu. Yüreği ise yaşlı... Ve yalnızdı. Hayatından geçen binlerce ironi yalnızca birer anı olarak kalmıştı. Herkes gelip geçmişti yanından. Şimdi kimse dönüp bakmıyordu bile yüzüne. Yalnızdı. Yalnızlığa düşmüştü.
     Yaşlı adam, gözlerinden akan bir damla gözyaşını elinin tersiyle sildi. Gülümsedi ama gözlerinde puslu bir bakış, acı dolu bir haykırış vardı. Biliyordum. Acı içindeydi. Kıvranıyordu kendi içinde. Gitmek istiyordu. Bitmesini bekliyordu. Gitmeliydi. Zamanı kaybetmeliydi.
     "Hayat sana süprizler sunacak küçüğüm" dedi. Buruşuk, beyaz yüzünün rengi tamamıyla attı. Solgun mavi gözleri dalgın dalgın uzaklara bakmaktaydı.
     "Ve sen her zaman süprizlerden hoşlanmayabilirsin." Sustu. Belli ki onun hayatına kötü süprizler pek sık uğramış, acılarından arta kalan külleri geride bırakmış, yaşamının zamanını çalmıştı. Belli ki bağırmak istiyordu yüksek sesle. Haykırmak istiyordu umutsuzluğunu. Ve yaşamak istemiyordu artık. Bitmeliydi.
     Gülümsedi tekrar. Ama bu sefer ki gülümsemesinde acı yoktu sanki. Şaşırdım. Çünkü yaşlı yüzü gençleşmişti bir anda. Sonsuzluğa uzanan parlak bir ışık saçıyordu gözleri. Şaşırmıştım. Neredeydi o umutsuz ihtiyar?
     "Yine de..." diye başladı söze. Yutkundu. Devam etti sonra; "Yine de tüm olumusuzluklara rağmen hayat yaşamaya değer ve tüm kötülükler bir gün yerini bulurken aralara serpiştirilmiş ufak sevinçler için varolmak güzel." Gülümsedim. İçimi saran ufacık bir umut parçasını hissediyordum derinden. Bilemiyordum. O kadar acıya rağmen yaşamak hala gülümsetebiliyordu. Tüm karamsarlıklara rağmen güneş hala parıldıyordu. gece sona eriyordu. Sönen yıldızların yerine yenileri parıldıyordu ve insan varoluyordu. Ve insan seviyordu.