Karýþýklýk


Elektrik iþletmesi yetkilileri birkaç cip ve binek arabasý ile adý saný bilinmeyen bir gecekondu mahallesine girdi. Araçlar fren yapýp durur durmaz araçlardan ellerindeki aletlerle fýrlayan iþletme personeli mahalleye daðýldý. Araçlarda kalanlar varýþlarýný telsizle merkezlerine bildiriyordu. Diðer personel ellerindeki makaslarla elektrik direklerine atýlmýþ, kaçak elektrik çeken açýk telleri kesmeye baþladý. Mahalleli onlarýn geleceðini haber almýþ yaptýklarýný izliyordu. Her zamanki gibi birkaç teli kesip gideceklerini sanýyorlardý. Nasýl olsa onlar gidince yeniden baðlarýz diye düþünüyorlardý. Ancak görevliler bu kez kestikleri kablolarý birlikte getirdikleri kamyonete yükleyince kýzýlca kýyamet koptu. Aylardýr, yýllardýr kaçak elektrik çeken mahalleli, götürülen kablolarýna sahip çýkýyor, vermek istemiyordu. Bir çekiþme, baðrýþma baþladý.
     “Hayýr! Kesemezsiniz! Alamazsýnýz!”
Kablolar görevlilerle mahalleli arasýnda gidip geliyordu.
     “Býrak! Býrak ulan! Býrak diyorum bak fena olacak!”
Alýrsýn, alamazsýn, verirsin, veremezsin, kablolar el deðiþtirip duruyorlardý. Sonra gençlerden biri yerden bir taþ aldý; görevlilerin üzerine fýrlattý. Taþý tutturamadý ama bu iyi bir uyarýcý ve tetikleyici olmuþtu. Arabalarýn içinde oturan görevlilerden biri jandarmayý arayarak yardým istedi. Bu arada havada baþka taþlar görünmeye baþlamýþtý bile. Taþlardan biri bir aracýn ön camýna isabet etti. Çatýýýr... Cam kýrýldý, taþ içeri girdi. Durumdan haberdar olan jandarma zaten hazýr bekliyordu. Ýki dakikada gelip çevreye hakim oldular. Taþ atan gençlerden yakaladýklarý birkaçýný alýp götürdüler. Kablolarýn kesim iþlemi bitti. Araçlar, jandarmalar toparlanýp gittiler. Geride aðlayan kadýnlar, çocuklar kaldý.

Birkaç delikanlý, tek katlý bir evin düz beton damýnda çökmüþ, gözlerini kýsarak uzaklaþan konvoyun arkasýndan bakýyordu. Býyýklarý yeni terlemeye baþlayan genç elindeki sopayý birkaç kez betona vurdu. Diþlerinin arasýndan mýrýldandý.

“Alacaðýna gelince þahin, borcuna gelince tilki...”
“Bir insan böyle davranabilir. Ya bir kurum? En güvenilmesi gereken, örnek alýnmasý gereken kurum böyle yaparsa, normal insanlar ne yapsýn? Zývanalarý kim yerinde tutsun?”
“Gelip kaçak elektrikleri kesiyorsunuz. Tabi, doðrudur, hakkýnýz. Peki hani iþ? Biz ne yiyip ne içeceðiz? Karnýmýz aç, paramýz yok. Daha ne diyeyim? Ölelim mi? Onu mu istiyorsunuz?”
“Görüþeceðiz sizinle... Görüþeceðiz...”

...

     “Personel Müdürlüðüne,
Kurumumuz içinde gereðinden fazla iþçi vardýr. Bu iþçiler eski iktidar zamanýnda, oy kaygýsýyla istihdam edilmiþler, þimdi devlete yük olmaktadýrlar. Bu yüzden iþçilerimizin yüzde otuzunun tazminatlarý ödenerek iþten çýkarýlmasýna karar verilmiþtir. Bölüm müdürlerinin bu karara binaen iþten çýkarýlmasýný istedikleri personelin isimlerinin ivedilikle genel müdürlüðe bildirilmesine...”
     Genel Müd. Yrd.
     Ýmza

Müdürlükler hummalý bir faaliyet içine girdiler. “Þu çýkarýlsýn mý? Þu kalsýn mý?” türünde konuþmalar yapýldý. Durumdan haberdar olan iþçiler listelerin peþine düþtü. Arkalarý saðlam olanlar listeye girmekten kurtuldu; olmayanlarýn hiç þanslarý yoktu. ‘Schindler’in Listesi’ndeki gibi listeler hazýrlandý. Ancak bu listeler yaþam kurtarmak için deðil tam tersine bir amaç için hazýrlanmýþtý.

Ay sonu müdürlüklerin panolarýna listeler asýldý. Bütün iþçiler heyecanla gelip listede olup olmadýklarýný kontrol ediyorlardý. Adýný bulamayanlar seviniyor, bulanlar isyan ederek ve küfürler savurarak kendilerine yardým edecek birilerini bulmaya koþturuyorlardý.

...

Müdürlüðün bahçesine bir kalabalýk toplanmýþ homurdanýyordu. Bunlar iþten çýkarýlan iþçilerdi. Televizyoncular, haberciler de gelmiþti. Ýþçiler çocuklarýný, karýlarýný da getirmiþler, konuþturuyorlardý. Genelgeye imza atan müdür yardýmcýsý korkarak pencereden aþaðý baktý.

“Çocuklarýný, karýlarýný da getirmiþler...”
“Geri çekil.” Diye uyardý; masasýnda oturan müdür. “Bir þey atarlar, sýkarlar, þimdi ne yapacaklarý belli olmaz.”

Kalabalýðýn öfkesi artýyordu. Haberciler bir eski personele mikrofon uzattýlar.
“Karnýmýz doymuyor. Nasýl yaþayacaðýz?” Çocuklarýný göstererek, “Bu çocuklar okula gidiyorlar. Çocuklarý okuldan alacaðým. Karýmý da boþayacaðým. Ne yapayým bu çocuklarý? Cami avlusuna mý býrakayým? Çocuk Esirgeme Kurumuna mý vereyim? Bize bir maaþý çok gördüler.”

“Ben okumak istiyorum,” dedi adamýn kýzý aðlarken. “Öyle pencerenin arkasýndan bakmakla iþler yürümüyor.”
“Sürekli patates yiyoruz. Baþka yemeði bilmez olduk. Çocuklar okula aç gidiyorlar.”
     “Biz de insan gibi yaþamak istiyoruz.”
     “Bizim canýmýz yok mu?”
Gözleri aðlamaktan þiþmiþ baþörtülü bir kadýn uzatýlan mikrofona konuþamadý. Yalnýzca aðladý. Polis kapýda ve avluda önlem almýþtý. Bahçenin dýþýnda, yoldan geçenler ayrý bir kalabalýk oluþturmuþtu. TV kameralarýný görünce, uzaktan olacaklarý izlemek istemiþlerdi.

Müdür yardýmcýsý baþka bir pencerenin arkasýnda, çekinerek kalabalýða bakýyordu. Yanýndakine döndü. Alçak sesle,

“Bugün aðlýyorlar.” Dedi. “Zor da olsa karýnlarý doyuyor. Öyle bir an gelecek ki onu bile yapamayacaklar. O zaman ne olacak? Bu insanlar bir derece de olsa özgürlüðü, rahatý tatmýþ insanlar; köle deðiller. Karnýnýn doymayacaðýný anlayýnca canýný ortaya koyarak yemek için saldýracaklar. Nasýl olsa ölecekler çünkü. Kaybedecek bir þeyleri olmayacak. Süper marketler, yemek depolarý yaðmalanacak. Dükkanlarda da yiyecek kalmayacak. Çok ölenler olacak. Ok yaydan çýkmadan bir þeyler yapmalý. Bu gidiþin sonu çok kötü.”