Ben kim olduğumu biliyorum. Size garip gelebilir ama gerçekten, ben kim olduğumu biliyorum. Boyum kısa sayılmaz. Ama dört ayak üstünde yürümek zorunda olduğum için dünyaya biraz alçaktan bakıyorum. Sizin gibi iki ayak üzerinde yürüseydim çocuklarınızdan daha uzun olurdum. Öyle ki, hani var ya, uzaklarda bir yerlerde yaşayan kargacık burgacık yüzlü, çekik gözlü insanlar, işte onlar kadar olurdum. Tamam, siz Japon diyorsunuz; ben o kadar kültürlü değilim; o kadarını bilmem..

Siz... adına ne diyorsunuz? Hani her şeyin görüntüsünü yansıtıyor... hah... bildim; ayna. Kendimi aynada hiç görmedim; yalnız vitrinlerin camlarında görebildim. Kopkoyu renkli bir köpeğim. İlk baktığımda kuyruğumun yarısı yok sandım. İlk anda korkuya kapıldım. Hey! Nerede benim kuyruğum? Bir yere mi sıkıştı? Kim kopardı? Neden benim haberim olmadı?

Ama biraz daha dikkatli bakınca anladım ki kuyruğumun yarısının rengi açık. O yüzden görünmüyormuş. Böyle benim gibi iri yarı, kara bir sokak köpeğini neden seversiniz bilmem ki... Ben sevilmeyi hak ediyorum; iyi niyetli bir köpeğim. Ama siz de fena insanlar değilsiniz; siz de benim gibi iyisiniz. Bana yemek verirsiniz, kaba kıllı başımı okşar, beni seversiniz. Ben de sizi sevdiğim için kuyruğumu sallarım. Aranızda kötüler de var ama ben anlarım iyi niyetli mi kötü niyetli mi olduğunuzu. Siz de bana bakın; kuyruğumu sallıyorsam korkacak bir şey yok, her şey yolunda demektir.

Ama bir kusurunuz var. Bir yerden bir yere hızlı gidip gelmeye kafayı takmışsınız. Biz hayvanlar gibi dört ayağı olan araçlar yapmışsınız. Ona bindiniz mi haydi... Sizi tanımak mümkün olmuyor. Tabi o araçları sürmek için geniş yollar gerekiyor. Her yerde, dağda bayırda gitmiyorlar. Neden hep iki ayağınızı kullanmıyorsunuz? Gidip gelmek biraz uzun sürer o kadar. Araçlar ne kadar tehlikeli oluyor biliyor musunuz? Artık yolun bir tarafından diğerine geçmek ne kadar zor oldu. Böyle önemsiz bir iş için yaşamımı ortaya koymak zorunda kalıyorum. Nedir? Yolun bir tarafından diğerine geçeceğim ama yaşamım tehlikeye giriyor. Bu araçların biri bir çarpsa, bitti.

Neyse ki sizin de aranızda akıllı adamlar var. Benim gibi durumu fark etmişler; yola güvenle geçebilmek için yaya geçitleri koymuşlar. Üzerine de yanıp sönen ışıklar yerleştirmişler. Önceleri çok korkuyordum, küçüktüm, anlamıyordum ama büyüyünce dikkat ettim; alttaki ışık yanınca araçlarınız duruyor; herkes güvenle karşıya geçiyor. Bunu keşfedince ne kadar sevindim bir bilseniz... Ne kadar kolaymış meğer. Ben renkleri ayırt edemem. Bütün ışıklar bana aynı görünür. Sizin renk körü dediğiniz şey var bende. Eh ne yapalım ben insan değilim. O kadar kusurum olacak. Ama ışıkların hangisi üstte, hangisi altta bilirim. O kadar aklım var. Kızmayın bana lütfen ama sizin akılsızlarınız akıllılarınız kadar çokmuş. Ben bile öğrendim, daha onlar öğrenemedi. Bazılarınızın benim kadar bile aklı yok. Bir yaya geçidine gelince ışıklara bakıyorum; üstteki yanıyorsa bekliyorum, –nedense genellikle üstteki yanıyor– alttaki yanmadan kesinlikle geçmiyorum. Ben canımı sokakta bulmadım. Ah, evet, haklısınız; annem beni sokakta doğurdu; kocaman çöp kutularının arasında ne zor günler geçirmiştik. Yanlış söyledim; o söz sizin için söylenir. Bir an kendimi kaptırmışım; insan gibi hissettim kendimi. Ama haksız mıyım? Sizin birçoğunuzun yapamadığı şeyleri yapıyorum. Bakıyorum, üstteki ışık yanıyor. Ben birkaç kişi ile birlikte beklerken, bazılarınız kendisini önümüzden geçen araçların arasına atıyor. Nasıl tepelenmeden karşıya geçiyorlar, şaşıyorum. Onlara bir taraftan hayranlık da duymuyor değilim. İçimden diyorum ki, ne kadar cesur insan... iki saniye kazanmak için hayatını ortaya koyuyor.

Alttaki ışığın yanmasını beklerken sizinle dostluğum da artıyor bu arada. Bazılarınız beni gösterip “Bak, bak insanlar geçerken köpek kırmızı ışıkta bekliyor” diyorlar; gülüşüyorlar. Ben de selam verip kuyruğumu sallıyorum. Aralarında konuşurlarken kulak misafiri oldum, sizin hep isimleriniz olur ya, işte onlardan birini söylediler. Pavlov’muymuş neymiş. Bizim şartlanmamızla ilgili bir şeyler yapmış. Yok efendim ben şartlanmışım da o yüzden geçmiyormuşum. Onların geçmesini bekliyormuşum. Güldüm kendi kendime. Dedikleri gibi olsaydı, biri kendini yola atınca peşinden ben de gitmez miydim? Ne şartlanması yahu, bunda anlamayacak ne var? Üstteki yanınca araçlarınız geçiyor, alttaki yanınca bir geçiyoruz; bu kadar basit.

Bir şey daha söylediler de ona pek inanasım gelmedi. Bir fare kardeş de benim gibi bu ışıkların ne olduğunu öğrenmiş. Bir gün herkesle beraber karşıdan karşıya geçerken şanssız bir şey olmuş. Işıklar değişmiş. Alttaki ışık sönmüş, üstteki yanmış. Fare gerisingeri çıktığı deliğe kaçmış. Bunu gören insan abi, kendi deyişiyle gülmekten yerlere yatmış. Gerçekten komik. Ben de güldüm. Korkmasınlar diye sesimi yükseltmeden bir iki kez havaya doğru havladım. Ama düşünüyorum da, haydi ben akıllıyım. Şu kendini yola atanların fare kardeş kadar da mı aklı yok?

Ama bu kadar akıllı olmama rağmen anlamadığım bir şey var. Bazen bakıyorum, alttaki ışık yanarken, biz de geçerken birden bir araç geçiyor. Benimle birlikte geçenler aracın arkasından ellerini kollarını sallıyor, bağırıyorlar. Ben de kızıp havlıyorum. Halbuki ne olur onlar da dursalar, herkes rahat rahat, tehlikesizce geçse? Bak işte çoğunluk duruyor. Bu araç niye durmuyor? İşte o zaman bütün kafam karmakarışık oluyor. Acaba onu kullanan insanın gözleri mi görmüyor? Yoksa, o kendini yola atanlar gibi biri mi? Ama onlara hiç hayranlık duymuyorum. Çünkü böyle gidip birine çarpsalar çarpılan için kötü oluyor; onlara bir şeycik olmuyor. En iyisi diyorum, alttaki ışık yanarken bile dikkatli olmak. Bunların ne yapacağı belli olmaz.

Neyse oradan karşıya geçtik. Ben şanslı bir köpeğim ki ışıkların bol olduğu bir yerde yaşıyorum. Haydi biraz koşalım. Ohh, hehh-heey... Kaldırım tenha ve geniş. En sevdiğim şey. Ne güzel böyle serbestçe koşmak... Heey, iki ayaklılar! Siz yapabilir misiniz yaptığımı? Boyum kısa ama bakın nasıl hızlı koşuyorum. Hem de bu benim son hızım değil. Pardon ablacığım korkutmak istemedim. Sizi kovalamıyordum; bak sizi geçtim bile. Nereye mi gidiyorum? Birazdan arkadaşlarla buluşacağım. Bir eczaneci abi var. Bize yemek verecek. Arkadaşların arasında pek minik olanlar var. Daha yeni doğdular; bu ışıkları da bilmiyorlar. Nasıl öğretsem acaba bilmem ki...

8.Nisan.2002