M.NÝHAT MALKOÇ

     Milli egemenlik, egemenliðin millete ait olduðu gerçeðini teslim etmektir. Halkýn görüþünün esas alýnmasýdýr. Halkýn seçtiklerine saygý duymaktýr. Kiþi ve zümre egemenliðini reddetmektir. Onun içindir ki milli egemenlik, monarþi ve oligarþiyle baðdaþmaz.

     Türkiye Cumhuriyetinin mimarý Atatürk, millî egemenliði ta Erzurum ve Sivas Kongrelerinde aklýna koymuþtu. Bunun ilk iþaretini “kuvayý milliyeyi amil ve irade-i milliyeyi hâkim (milli güçleri etken ve milli iradeyi egemen) kýlmak esastýr” diyerek vermiþti. Atatürk, Ankara’ya gelince ilk olarak bu konuyu gündeme getirerek þöyle demiþti:

“Bir millet, varlýðý ve haklarý için bütün kuvvetiyle, bütün fikri ve maddi güçleriyle alakadar olmazsa, bir millet kuvvetine dayanarak varlýðýný ve baðýmsýzlýðýný temin etmezse, þunun bunun oyuncaðý olmaktan kurtulamaz... Bu sebeple teþkilatýmýzda milli güçlerin etken ve milli iradenin egemen olmasý esasý kabul edilmiþtir. Bugün bütün cihanýn milletleri yalnýz bir egemenlik tanýrlar: Milli egemenlik...”

Osmanlý’nýn enkazýndan yepyeni ve dipdiri bir devlet çýkaran Atatürk, milletine inanýyor ve güveniyordu. Milletin seçeceði insanlarýn millî iradeyi yansýtacaðýný düþünüyordu. O, halkýn egemenliðinin yansýmasý olan cumhuriyeti benimsiyordu. Fakat bu iþler bir anda olabilecek iþler deðildi. Halkýn bir kýsmýnýn bu radikal karara direnmesi riski de vardý. Onun içindir ki Atatürk önce saltanatý kaldýrmýþ, halifeliðin kaldýrýlmasý iþini sonraya býrakmýþtý. Atatürk, saltanatýn kaldýrýlmasý görüþmelerinde þunlarý söyleyerek niyetini belirtmiþtir:

“Cihan tarihinde bir Cengiz, bir Selçuk, bir Osman devleti tesis eden ve bunlarýn hepsini hadiselerde tecrübe eyleyen Türk Milleti bu defa doðrudan doðruya kendi nam ve sýfatýnda bir devlet tesis ederek bütün felaketlerin karþýsýnda doðuþtan taþýdýðý kabiliyet ve kudretle yerini aldý. Millet, mukadderatýný doðrudan doðruya eline aldý ve milli saltanat ve egemenliði bir þahýsta deðil, bütün fertleri tarafýndan seçilmiþ vekillerinden meydana gelen bir yüce mecliste temsil etti. Ýþte o meclis, yüce Meclisi’nizdir.”

Bilindiði gibi TBMM, 23 Nisan 1920’de açýlmýþtý. O gün, günlerden Cumaydý. Bu bir tesadüf deðildi. Zira Cuma, Müslümanlarýn bayramý olan bir gündü. TBMM’yi açmaya karar verenler, Cumanýn bereketinden ve birleþtiriciliðinden istifade etmek amacýndaydý.

Zaman döndü dolaþtý, yine bir 23 Nisan’a daha eriþtik. Çocuklar bugün her zamankinden daha mutlu ve coþkulu… Atatürk’e her zamankinden daha minnettarlar. Çünkü onlara bu bayramý hediye eden Atatürk’e derin bir vefa duygusu içerisindeler.

     Bu millet zor dönemlerden geçerek bugünlere geldi. Þanlý milletimiz tarafýndan çok zor þartlarda emsali görülmemiþ bir var olma savaþý verildi. 23 Nisan, Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin açýldýðý anlamlý bir gündür. Bu millet yaþadýkça cumhuriyet de, millî egemenlik de yaþayacak. Çocuklarýmýz bunun teminatýdýr. Türk çocuðu, istiklalini ve istikbalini canýndan aziz bilecektir. Çocuklarýmýz özgür ortamlarda büyüsün. Yüzleri hep gülsün yavrularýmýzýn… Bütün çocuklarýmýzýn 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramýný kutluyorum. Sözlerimi þair Behçet Kemal Çaðlar’ýn “Hürriyet Bayramýmýz” adlý þiiriyle bitirmek istiyorum:

“Ýnsan için hürriyet, ekmek gibi, su gibi,
Hürriyetsiz sürünmek, ölüm uykusu gibi...
Üç kýtada sayýsýz devlet kurmuþ Türklere,
Sömürge halký gibi kim bakacak boþ yere?
Birinci Cihan Harbi, çullanmýþ bütün cihan:
Türklük için en çetin, en karanlýk bir zaman...
Atatürk baþa geçip silkinince ansýzýn,
Türklük hakkýndan gelmiþ bin türlü imansýzýn,
Hür yaþamak azmini görürüz insanda biz,
Göðsümüz kabararak 23 Nisan'da biz.”