Sevgi yıldızlar gibi sonsuz olmayı dilemekti. Onlara ulaşmayı düşleyecek kadar büyük bir hayal dünyasıydı belki de...

Sıkıştığın bir kafesten seni kurtaracak güçtü sevgi ve onu taşıyordu sevgili. Sevdiğine mutluluğu için özgürlüğü sunmaktı bu yüzden. Gerekiyorsa o kafese de girebilmekti sevgi.

Sevgi fedakarlıktı çoğu zaman, sevdiğinde gülen bir yüz bırakan ve hafife aldıran değil göklere çıkaran bir fedakarlık.. Umudun ışığını bulmaktı sevgi sevdiğinde. Gözlerinde yansıyan sevinci yakalamanın verdiği huzurdu. Güç bulmaktı bu huzurdan ve ölesiye hissetmekti varlığının haklı güzelliğini.

Sevgi uçabilmekti göklerde sevda bulutunun üstünde. Bilinmezliklere inat var olmayı ve direnebilmeyi seçmekti. Zoru kolaylaştırmaya başkoymak ve başardıkça kenetlenmekti. Sevinci kalplerde hissetmekti. Var olmayı, bir olmayı ölümsüzleştirebilmekti.

Beraber acı çekmekti sevgi yeri geldiğinde. Acıya deva olmaktı sevgilinin sevgisi. Sevdiğinde hüznün bir damlasını gördüğünde kendini acı ummanlarında boğmayı istemekti. Alıp onu o diyardan yıldızlara götürmeyi göze almaktı belki de...

Sevgi bambaşkaydı. Sevgi vardı. Sevgi ölümsüzdü.

Sevgi Leyla ile Mecnun, Yusuf ile Züleyha'ydı.

Sevgi kanatsız bir melekti göklerde.
Umuttu mavinin derinliklerinde ve bir ışıktı parlayan gecenin yansıması olan gözlerde...