Bazen çalan bir şarkıda, bazen okuduğum bir satırda, bazen söylenmiş sözlerde buluyorum onu. Bazen an geliyor O’nlu hatıralarımın içinde kayboluyorum ve uyandığımdaysa onun hasreti acıtıyor içimi. Bazen diyorum ki kendime “nasıl geçer bu zaman?”

Bugün yine sana geldim akşam sohbetine. Evet haklısın, O’nu anlatacağım yeniden. Her geçen gün özlemiyle beraber içimde büyüyen O’nu. An geliyor O’nu ararken buluyorum kendimi, an geliyor “ben zaten ruhen onunlayım” diyorum kendime. Zamanla sıcaklığını duyumsadıkça çağlayan gibi coşuyor özlemi içimde. Hasret duymak kıymetini arttırıyor sanki bunu fark ettim biliyor musun?

Bana aşkla bakan gözlerini özlüyorum, içine bakarak hayallerimi paylaşmayı. Gülen gözlerle ve umutla O’na bakmayı ve gülümsemeyi özlüyorum. Ve O’nun özlemiyle döktüğüm göz yaşları bile beni mutlu ediyor. Çünkü O’nun gibi eşsiz birine bu duyguları beslemek büyük lütuf. Hayatıma böylece girmiş olması öyle büyük bir armağan ki, varlığına şükrediyorum her gün. Kalemimin O’nun için akması bile bir mutluluk kaynağı. Hele benim gibi kocaman duvarları olan birinin engellerini tek tek aşmayı başarması ve gönlümü fethetmesi iyice bağlıyor beni O’na.

Tek endişem O’nsuz kalmak, O’na bir şey olması, hayatımda bir şekilde olamama ihtimali. O yüzden başkalarına karşı O’nu sakınmam, o yüzden O’nu o kadar önemsemem ve üstüne düşmem. Ama O hep benimle olacak biliyorum, gönlümdeki yeri söylüyor bunu çünkü. Öyle büyük bir yeri var ki bende, öyle kıymetli ki... O’nun için akan her bir damla göz yaşım yol olup aksa da O’na götürse keşke beni..

Hayallerimin kahramanı, hayatımın armağanı, en büyük mutluluğum...
O’nu daha fazla kelimelerle sınırlandıramıyorum ki. Sadece hissediyorum, içimde büyütüyorum O’nu. Daha fazlası bir sonraki akşam sohbetimize kalsın o yüzden. Vakit şimdi çayımın buğusunda O’nlu hayaller kurma vakti...