Tanımlayamadığım bir hüzün çöreklendi yine içime..
Ruhumu kemiren, kalbimi sıkıştıran, içimi ezen bir hüzün..
Hapsolmuşum gibi dört duvar arasına, çaresiz..
Sonuçsuz ve amaçsız bir çırpınış benimkisi,
Ne olduğu belirsiz..

Bir yerde ruhum yalnızca,
Onu bulmami bekliyor aciz,
Ya gerimde ya önümde..

Öyle yabancı ki bu var oluşa,
Ya tükenir, ya ezilir, ya öldürülür..

Bir yer var ona ait, biliyorum.
Duyuyorum çağırışlarını sessizce,
Ulaşamıyorum, ki ulaşmayı da istemiyorum
Biliyorum ki fazla bu dünyaya,
Harcanmasın ve kalsın ait olduğu yerde,
Hüznünü bıraksın bana,
Ona sahip olamamamın acısını..
Sesine bilerek kulak tıkayışımın isyanını..
İçimde olmasını dilediğimin var oluşunun basit mutluluğunu..
Onu bir an olsun hak edecek ve yaşatacak zamanın geleceğini müjdelesin bana yalnızca,
Yalnızca insanca yaşayabileceğimizin habercisi olsun..

Ruhum, ya gerimde ya önümde kalsın
Ama kalsın ve hep yaşasın,
Bir gün geri dönecekmişcesine...